Հայոց ցեղասպանության հարյուրամյա տարելիցի հիշատակման արարողությունների բարձրակետը, թվում է, կայացավ։ Դա 2015թ. ապրիլի 12-ին Վատիկանի Սուրբ Պետրոսի տաճարում մատուցված պատարագն էր՝ Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակին։
Անկախ հանգամանքից, թե ովքեր կժամանեն եւ ներկա կգտնվեն ցեղասպանության զոհերի սրբադասման արարողությանը Սբ. Էջմիածնում, ապրիլի 23-ին, ովքեր կժամանեն եւ Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր կայցելեն Երեւանում ապրիլի 24-ին, վերջապես՝ անկախ անգամ հավանականությունից, որ նախագահ Օբաման իր ամենամյա ապրիլքսանչորսյան ուղերձում գործածի հենց «ցեղասպանություն» բառը, ոչ մեկն այդ իրադարձություններից իր նշանակությամբ, տարողությամբ, պատմականությամբ չի համեմատվի Սուրբ Պետրոսի տաճարում մատուցված պատարագի կարեւորության հետ։
Ընդ որում՝ ոչ այնքան ինքնին երեւույթի կարեւորությունն է, որ այդ բացառիկ ու պատմական պատարագը մատուցվեց, ոչ այնքան համաշխարհային մամուլում breaking news դարձած լուրը, որ Հռոմի սուրբ քահանայապետն Օսմանյան կայսրության վերջալույսին հայերի դեմ գործադրված բռնությունները եւ կոտորածները կոչեց «20-րդ դարի առաջին ցեղասպանություն», նույնիսկ ոչ էլ Թուրքիայի ԱԳՆ-ի հիստերիան։ Վատիկանի պատարագում ապշեցնողն ամեն մի դրվագի մտածվածությունն ու կրած խորհրդի խորությունն էր, ինչը, բնականաբար, չէր կարող հասու լինել Վատիկանում գտնվող միջազգային լրագրողներին եւ նրանց կրկնող հազարավոր այլ լրատվամիջոցներին, այդ խորությունը կարող էին գիտակցել եկեղեցու սպասավորները, պատմաբանները, քաղաքական գործիչները։
Ուշագրավ էր նախ իրողությունը, թե սուրբ պատարագի ընթացքում որքան հայերեն հոգեւոր երգեցողություն եւ Ավետարանի ընթերցանություն հնչեց Սուրբ Պետրոսի կամարների ներքո։ Աշխարհում հազվադեպ են ժողովուրդները, լեզուները եւ ծիսակարգերը, որոնց թույլ կտրվեր կաթոլիկ աշխարհի Սրբության սրբոցում հնչել։ Դա նշանակում էր քրիստոնյա Եվրոպայի հետ Հայաստանի միաձուլվածության հռչակում Աստծո առջեւ եւ ի տես բոլոր մարդկային արարածների, այդ թվում՝ Թուրքիայում եւ Ռուսիայում դեգերողների։
Կարդացեք նաև
Լուսինե ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
Լուսանկարները`REUTERS-ի
