Վաղը լրանում է Օսմանյան Թուրքիայում Հայոց ցեղասպանության 101-րդ տարելիցը: Ինչպես ամեն ապրիլի 24-ին, թե՛ Հայաստանում, թե՛ աշխարհի որևէ կետում, որտեղ կա հայություն, կլինեն հիշատակի արարողություններ, երթեր, բողոքի ակցիաներ: Միլիոնավոր հայեր իրենց հարգանքը կմատուցեն անմեղ զոհերի հիշատակին, ու միաժամանակ հերթական անգամ ցավի և անարդարության ձայնը կբարձրացնեն աշխարհի առաջ:
Սա արդեն վերածվել է մի արարողակարգի, որը կարծես թե այլևս տասնամյակներ է տեղի ունենում ինքնաբերաբար: Ու այդ իրողությունը նաև լիովին հասկանալի է, ինչ-որ տեղ նաև դա ազգային ենթագիտակցության և ինքնապաշտպանական բնազդի մի դրսևորում է, եթե կարող ենք ասել՝ առողջ դրսևորում: Բայց՝ երևի թե նաև կիսատ դրսևորում: Կիսատ, որովհետև արարողակարգային մասը մենք պարտաճանաչորեն, սրբորեն կատարում ենք մի քանի տասնամյակ, իսկ ահա գիտակցականի, ստեղծագործականի մասում մենք թերանում ենք ակնհայտորեն:
Մեր թերացման ամենաակնառու դրսևորումը հայկական պետականության որակն է: Որակ, որը ներկայումս, մեղմ ասած, թույլ չի տալիս մեզ մեր տեղն ու դերն ունենալ համաշխարհային կյանքում, գործընթացներում, տարբեր բնագավառներում ունենալ մեր ոչ թե անհատական, այլ հավաքական ներդրումը որպես միջազգային անցուդարձի սուբյեկտ: Իսկ դա հենց այն մասն է, որով մենք կարող ենք ամբողջացնել արդարության համար մեր պահանջը:
Միայն ուժեղ պետականությամբ է հնարավոր լուծել ազգային, պետական կարևոր խնդիրները՝ լինեն դրանք բարոյա-քաղաքական, սոցիալ-տնտեսական, թե ռազմական հարթության վրա: Ուժեղ պետականությունը պետք է լինի այն գործիքը, որով հայությունը պետք է սպասարկի իր տարաբնույթ խնդիրներն ու նպատակները: Մրցունակ պետականությունը, որը իր արժանի տեղն ու դերը կունենա համաշխարհային կյանքում: Եվ եթե մենք նույնքան պարտաճանաչ և հետևողական գտնվենք այս հարցում ևս, ինչպես Ցեղասպանության զոհերի հիշատակի արարողակարգերում, ապա իրականությունն արդեն շատ արագորեն կդառնա լիովին այլ:
Կարդացեք նաև
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում:
