Երեքշաբթի օրը ՀՀ Պաշտպանության նախարարությունում եւս երեք բարձրաստիճան զինվորականներ են ձերբակալվել: Մի գեներալ, երկու գնդապետ: Ավելի վաղ ՊՆ-ում կրկին ձերբակալություններ էին եղել, բարձրաստիճան զինվորականների հանդեպ քրեական գործեր են հարուցվել: Ի տարբերություն սովորական քաղաքացիների, երբ զինվորականների դեմ քրեական գործ է հարուցվում, դա նման է հայրենիքի դավաճանության մեղադրանքին:
Սա լա՞վ է: Նկատի չունեմ այն, որ մեղավորները, մանավանդ նրանք, ովքեր մեղադրվում են հայրենիքին դավաճանելու մեջ, ձերբակալվում են, այլ նկատի ունեմ այն, որ ՊՆ-ում այսքան մարդ կասկածվում է դավաճանության մեջ, լա՞վ է: Եթե ոչ, և, իհարկե, ոչ, ապա ինչո՞ւ եք այդքան ուրախացել: Որ դավաճաննե՞ր են բացահայտվել եւ ձերբակալվել: Բայց նախ այդ մարդիկ դեռ դավաճան չեն, եւ այդպիսին չեն լինի այնքան ժամանակ, քանի դեռ դատարանը նրանց մեղավոր չի ճանաչել: Երկրորդը` դավաճան, մանավանդ դավաճաններ ունենալուց ուրախանո՞ւմ են, սա ուրախալի՞ փաստ է:
Տղերք, ես հասկանում եմ, որ պետք է թափ տալ բոլոր գերատեսչությունները եւ մանավանդ` ՊՆ-ն, որը այնքան չէր պատերազմել, որ պարապությունից խրվել է կոռուպցիայի մեջ: Բայց հասկանում եմ նաեւ, որ երբ այդ թափ տալու գործընթացը սկսվում է, չպետք է կրկես գնացած երեխայի դեմքով հրճվել ծաղրածուների ամեն մի շարժից: Ավելի զուսպ է պետք լինել, սա մեր բանակն է, մեր հայրենիքը, որտեղ դավաճաններ կան, եւ դա սարսափելի է, ավելին, քան Ադրբեջանի հարձակումը, անկախ նրանից վերջինս լայնամասշտա՞բ է, թե՞ դիվերսիոն-հետախուզական:
Բայց ինչպե՞ս պատժել: Պատվախնդիր սպան, երբ նրան պաշտոնից ազատում ենՙ թերացումների, մանավանդ թալանի համար, փակվում է իր սենյակում, վերցնում անվանական ատրճանակը եւ… Բայց պատվախնդիր սպան դավաճանություն չի անում. ուրեմն հույսներս կտրենք, որ իրենք իրենց պատժելու են:
Կարդացեք նաև
Ուրեմն ձերբակալությունները պետք են, ուրախանալը պետք չէ: Բանն այն է, որ ՊՆ-ում յուրաքանչյուր ձերբակալություն նշանակում է, որ հայրենիքին դավաճանել են: Ես, օրինակ, այս փաստից ավելի եմ սարսափում, քան ուրախանում եմ նրանից, որ դավաճան են ձերբակալել:
Դավաճանը զոհ է, այս պարագայում ընդդեմ հայրենիքի, եւ ավելի ցավալի, քան հանուն հայրենիքի զոհվածները: Որովհետեւ վերջիններս մեր հպարտությունն են, դավաճանը` մեր ամոթը:
Հովիկ ԱՖՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այս համարում
