Ռուսական Независимая газета-ն հոդվածով անդրադարձել է Ռուսաստանի եւ Հայաստանի միջեւ ռազմատեխնիկական գործակցությանը՝ մատնանշելով, որ վարկով սպառազինություն գնելը սովորական գործ է, որին դիմում են այդ ոլորտում գործակցող գրեթե բոլոր երկրները: «Վարկառու՝ սպառազինությունը գնող երկիրն այդ դեպքերում դիտարկվում է եթե ոչ դաշնակցի, ապա՝ շատ մտերիմ գործընկերոջ եւ ընկերոջ կարգավիճակում: Հենց այդպիսին էր Հայաստանը համարվում Ռուսաստանի համար՝ երկար տարիներ»,-մատնանշում է թերթը: Հոդվածագիրը շեշտում է. «Երեւանը Մոսկվայից ստանում է տնտեսական, ռազմական (այդ թվում՝ ռուսական ռազմակայանը) եւ քաղաքական օգնություն:
Կրեմլի դիրքորոշումը հստակ է եղել նաեւ Լեռնային Ղարաբաղի հարցում: Հենց այդ պատճառով ոչ մեկի համար զարմանալի չէր փաստը, որ 2015թ. Ռուսաստանը համաձայնեց Հայաստանին սպառազինության գնման 200 միլիոն դոլարի վարկ տրամադրել: Նախորդ ամիս մատակարարումներն ավարտվել են: Հայաստանը ստացավ «Սմերչ», «Игла-С», «Автобаза-М» ռադիոտեխնիկական հետախուզության համալիրներ, «ТОС-1А» ծանր կրակային համալիրներ, «Тигр» զրահամեքենաներ, РПГ-26 նռնականետ եւ այլն: ՀՀ պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանը շեշտեց, որ ստացված սպառազինությունը ժամանակակից է, մոդեռնիզացված եւ անգամ ռուսական զինանոցում չկա:
Անդրկովկասում վերջին տարիներին խախտվել է ռազմատեխնիկական հավասարակշռությունը՝ Ադրբեջանի ռազմական ներուժի աճի պատճառով: Վերջինս Լեռնային Ղարաբաղում հակամարտությունը սրելու սպառնալիքներ է հնչեցնում: Ռուսաստանից ՀՀ-ին մատակարարված սպառազինությունը կօգնի կանգնեցնել հակամարտության սրացումը՝ կողմերից մեկի ռազմական առավելությունը հասցնելով որոշակի հավասարակշռության: Բայց Երեւանի եւ Մոսկվայի միջեւ ռազմատեխնիկական գործակցությունը ոչ բոլորին է դուր գալիս: ԱՄՆ Ազգային հետախուզության զեկույցում ասվում է, որ կողմերի՝ փոխզիջումների գնալու ցանկության բացակայությունը, Ադրբեջանի կայուն ռազմականացումը եւ 2018թ. ՀՀ-ի կողմից ռուսական նոր զենքի ձեռքբերումը կարող են հանգեցնել լայնածավալ ռազմական գործողությունների:
Գուցե սրանով է պայմանավորված ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի այցը Բրյուսել եւ նրա հանդիպումները՝ ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովի շրջանակներում: Նա հայտարարեց, որ ՀՀ-ն ՀԱՊԿ անդամ է, եւ որ ինքը Հայաստանին հենց այդ կառույցի կազմում է տեսնում: Վարչապետը Ռուսաստանին մտերիմ դաշնակից է համարում, բայց հույս ունի հարաբերությունները զարգացնել նաեւ ՆԱՏՕ-ի, Եվրամիության եւ ԱՄՆ-ի հետ: Երեւանի դիրքորոշման փոփոխությունը, սակայն, շատ փորձագետներ նկատեցին: Ինչպե՞ս չնկատել ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Յուրի Խաչատուրովի կալանավորումը…իհարկե, դատարանը որոշեց նրան գրավի դիմաց ազատ արձակել, բայց նրա վրայից չհանեցին մեղադրանքը:
Ի՞նչ է ստացվում: Մի կողմից խոսում ես ՀԱՊԿ-ն հավատարիմ լինելու մասին, մյուս կողմից՝ ճաղերի հետեւն ուղարկում ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի՞ն: Չէ՞ որ կարելի էր հարցը քննարկել ՀԱՊԿ մյուս անդամ-երկրների հետ եւ նախ դադարեցնել Խաչատուրովի լիազորություններն այդ պաշտոնում, հետո՝ հսկողության տակ առնել: Չէ՞ որ նման գործողությունները ՀԱՊԿ-ին հարվածում են այնպիսի ուժգնությամբ, որը հավասարազոր է կառույցի դեմ ուղիղ ագրեսիայի: Այս ամենով հանդերձ, ՀՀ պաշտպանության նախարարն էլ իր հերթին է ռուսական զենքը գովելիս ասում՝ «թեեւ հայ-ռուսական բարեկամական հարաբերություններն ամրագրված են շատ համաձայնագրերով, այդ փաստաթղթերում որոշակի դրույթներ վերանայելը բացառված չէ»:
Իսկ գուցե ավելի հե՞շտ վարվել, ասենք՝ վարկով չվաճառել ժամանակակից զենք (վարկը, ինչպես ցույց է տալիս պատմական փորձը, չի վերադառնում տնտեսական պատճառներով), այլ այն մատակարարել գումարի դիմաց: Այդ ժամանակ ամեն ինչ կլինի ազնիվ. առանց նեղանալու»,-հոդվածի ավարտը:
Ինչքան շուտ հասկանանք Ռուսի վարքագիծը այնքան անվտանգ կլինենք