Ապրիլի 14-ին անցկացվող 2-րդ փուլի քվեարկությամբ հայտնի կդառնա Արցախի Հանրապետության 4-րդ նախագահի անունը։
Արցախյան համապետական ընտրությունները Ադրբեջանի եւ նրան սատարող արտաքին շրջանակների համար կլինեն հերթական fait accompli – կատարված փաստը։ Բանակցություններում դա իբրեւ ծանրակշիռ փաստարկ ներկայացնելու համար նախկինի պես հարկ կլինի գործադրել երկարատեւ եւ հետեւողական դիվանագիտական ջանքեր՝ համաձայն այն քաղաքական ծրագրի, որի իրագործմանն են լծվելու Հայաստանի Հանրապետության եւ Արցախի Հանրապետության հարափոփոխ իշխանությունները։
Հանրահայտ է՝ Արցախի ինքնիշխանությունը միջազգայնորեն դեռեւս ճանաչված չէ։ Նախապանդեմիկ դարաշրջանի միջազգային իրավունքն ու պրակտիկան, որ «կոմունիստական բլոկի» փլուզումից հետո խորշում էին կիրառել ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը (հատուկենտ բացառությունները մի կողմ դրած), այժմ հոգեվարքի մեջ են։ Հետպանդեմիկ աշխարհը կարող է գոյատեւել միայն շնորհիվ նորագույն, մինչ այդ անտեսված գաղափարների ու կանոնների։ Դա առնչվելու է առհասարակ ամեն ինչին ու ամենին, այդ թվում՝ հակամարտությունների լուծմանն ու փոքրաթիվ ժողովուրդների իրավունքներին։
Մենք այդ դիտակետից ենք արժեւորում Սահմանադրությամբ նախատեսված ժամկետներում, ժողովրդավարական եւ իրավական ընթացակարգերի պահպանմամբ Արցախում անցկացված խորհրդարանական 7-րդ եւ նախագահական 4-րդ ընտրությունները (նկատենք՝ ԼՂՀ առաջին խորհրդարանն ընտրվել է 1991թ․դեկտեմբերին, իսկ առաջին նախագահի համաժողովրդական ընտրությունը տեղի է ունեցել 1996թ․ նոյեմբերին։)
Կարդացեք նաև
Արցախյան ընտրությունները ռազմականի հետ համեմատելի հաղթանակներ են։ Ամեն անգամ դրանք հանգեցրել են այնպիսի հետեւանքների, որոնք անհնար կլինի զանց առնել ապագայում Արցախի կարգավիճակը ճանաչելիս եւ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները կառուցելիս։ Ինքնորոշման իրավունքի միջազգային մակարդակում ընդունումը դժվարությամբ ճանապարհ է հարթում իր համար։ Կգա ժամանակ, երբ Արցախի Հանրապետության ճանաչումը կդառնա միջազգային պարտավորություն։
Արա ՍԱՀԱԿՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
