Երեկ «Տաշիր» ընկերությունների խմբի հիմնադիր Սամվել Կարապետյանը հայտարարել էր, որ վերակառուցելու է թուրք-ադրբեջանական հրոսակների ու հանցագործ ահաբեկիչների կողմից ռմբակոծված Ստեփանակերտի ծննդատունը:
Երեկ ողջ օրը բոլորը ծափահարում, ողջունում էին նրա քայլը, հպարտանում նրանով:
Այնինչ, նույն այդ ծափահարողների մեջ քիչ չեն նրանք, որոնք որոշ ժամանակ առաջ պատրաստ էին «բզկտել» Հայաստանի համար այդքան ներդրում ունեցող այդ մարդուն՝ կարծիք հայտնելու կամ երկրորդ նախագահի խափանման միջոցը փոխելու գրավի մի մասը վճարելու համար: Ամբոխի այդ նույն հոգեբանությամբ նախօրեին էլ սոցցանցերում ոմանք «բզիկ-բզիկ» էին անում «ՄոնԱրխ» ընկերությունների խմբի սեփականատեր Սերգեյ Համբարձումյանին, ինչ է թե նա «համարձակվել» էր սեփական կարծիքն ունենալ: Այնինչ, Մատենադարանի բացմանը կամ այլ բարեգործությունների ժամանակ պատրաստ էին աստվածացնել:
Ստացվում է, որ երկրի, ժողովրդի ու պետության համար զգալի գործ արած ու անող մարդիկ (ու սա շատերին է վերաբերում), կյանքի ճանապարհ անցած մարդիկ, մեծ փորձառություն ունեցող մարդիկ պետք է անընդհատ տան, բայց կարծիք ունենալու և հայտնելու իրավունք չունե՞ն:
Կարդացեք նաև
Փոխարենը դրա իրավունքն ունեն բազմոցում հարմար նստածները, որ համակարգչի դիմաց հերոսներ են, սոցցանցերում (միայն սոցցանցերում) ինքնահաստատվում են, կարգադրում են կռվել, կրակել, գրավել Բաքուն, սովորեցնում են ինչպես բանակցել, ինչպես պատերազմել, ինչպես… ապրել, որոշում են՝ ով իրավունք ունի զբաղվել քաղաքականությամբ, ով՝ ոչ, ով իրավունք ունի կարծիք ունենալ, ով՝ ոչ:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում։
