Այսօր Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունների կողմից խաղաղության օրակարգի շրջանակներում իրականացվում է հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանը և առևտրատնտեսական կապերի հաստատմանը միտված գործընթաց:
Այս օրակարգը հիմնավորվում է ՀՀ-ի համար տնտեսական հնարավորությունների մեծացմամբ: Թեպետ անթույլատրելի է այս գործընթացի դիտարկումն աշխարհաքաղաքական և քաղաքական համատեքստից դուրս, սակայն նույնիսկ միայն տնտեսական բաղադրիչի շրջանակում դիտարկելու պարագայում բացակայում է ոչ միայն ՀՀ կառավարության կողմից մշակված անհրաժեշտ տնտեսական անվտանգության հայեցակարգ, այլ նաև սոցիալական և տնտեսական ազդեցությունների մասին խորքային, համապարփակ վերլուծություն։
Հայ-թուրքական սահմանի վերաբացման և տրանսպորտային հաղորդակցության վերագործարկման պարագայում ենթադրվում է տնտեսական կապերի հաստատում Թուրքիայի հետ: Ակնհայտ է, որ առկա իրավակարգավորումների և տնտեսական հնարավորությունների պայմաններում ՀՀ-ն պատրաստ չէ Թուրքիայի հետ ուղիղ տնտեսական կապերի զարգացմանը մի քանի պատճառով.
- Սահմանների վերաբացման պարագայում ակնկալվում է դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատում և միջպետական տարբեր գործընթացների մեկնարկ, որի արդյունքում կարելի է սպասել ներդրումային մեծ հետաքրքրություն թուրքական կազմակերպությունների կողմից՝ ուղղված գյուղատնտեսության, հյուրընկալության, շինարարության, տրանսպորտի և կապի, առևտրի ոլորտներին: Տնտեսական անվտանգության արդի ռազմավարության բացակայության դեպքում այս ոլորտները կարճ ժամանակ անց կհայտնվեն ուղղակի կախման մեջ թուրքական կապիտալից և տնտեսական այլ գործոններից:
- Թուրքիայի հետ տրանսպորտային ուղիղ կապի հաստատման դեպքում կարելի է ենթադրել մի շարք սպառողական ապրանքների, հատկապես սննդի և տեքստիլ արդյունաբերության, ներմուծման ծավալների կտրուկ աճ, եթե ՀՀ կառավարության կողմից չձեռնարկվեն զսպող միջոցառումներ: Ներկայումս Թուրքիայում գործող արտահանմանը նպաստող քաղաքականության համատեքստում թուրքական ապրանքները ՀՀ շուկաներում գնային առումով կլինեն տեղական արտադրանքից անհամեմատ մրցունակ: Այս համատեքստում ՀՀ առանձին սպառողական շուկաներ կարող են ամբողջությամբ կլանվել ներմուծող կազմակերպությունների կողմից:
- Հաշվի առնելով Թուրքիայում կիրառվող տնտեսության հովանավորչական քաղաքականությունը, ինչպես նաև ՀՀ-ում արտադրանքի համեմատաբար բարձր ինքնարժեքը, կարելի է բացառել ՀՀ-ի արտադրանքի մրցունակությունը թուրքական շուկաներում:
Կարդացեք նաև
«Ժողովրդավարական համախմբում» կուսակցության սոցիալ-տնտեսական հանձնաժողով
