ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
Գործող իշխանությունները շարունակում են արատավոր և անբարո պրակտիկան՝ ցանկացած ձախողում սքողելու նպատակով զուգահեռներ տանելով, այսպես կոչված, նախկինների հետ:
Նիկոլի՝ Անկարա կատարած վերջին խայտառակ այցը ևս բացառություն չէ:
Իշխանական քարոզչամեքենան հրամցնում է իր դեռևս հավատարիմ հետևորդներին այն թեզը, որ նախկինում ևս, Հայաստանի իշխանությունները տարբեր մակարդակներով մասնակցել են Թուրքիայի քաղաքական իրադարձություններին, որ «ֆուտբոլային դիվանագիտության» և այլ օրինակները դրա վկայությունն են:
Կարդացեք նաև
Որտե՞ղ է իշխանությունը կրկին ստում:
Հայ-թուրքական նախկին և ներկայիս գործընթացներն ունեն մի շարք սկզբունքային, ճակատագրական, բարոյական տարբերություններ.
1.Հայ-թուրքական նախկին գործընթացը՝ «ֆուտբոլային դիվանագիտությունը», երկու հավասար կողմերի, երկու հավասար սուբյեկտների հարաբերությունների պրոցես էր, որի «կնքահայրը» միջազգային հանրության խոշոր խաղացողներն էին:
Դրա մասին է վկայում ոչ միայն տեսա- և լուսանկարահանումային քրոնիկոնը, որը լավագույնս է արտահայտում նախկինում և ներկայում եղած դաշտերի «քիմիաների» տարբերությունները, այլ նաև՝ այդ պրոցեսի բովանդակությունը:
2.Հայ-թուրքական նախկին գործընթացի ժամանակ
* Հայաստանը խայտառակ պարտություն չէր կրել:
* Այն չէր վավերացրել նույնքան խայտառակ ընտրությունների արդյունքում «վերընտրելով» պարտության պատճառ Նիկոլ Փաշինյանին:
* Հայ զինվորը կանգնած էր Հորադիզում, ոչ թե՝ Շուռնուխի ճանապարհին:
* Շուշիում Սպարապետի արձանն էր, ոչ թե ադրբեջանա-թուրքական դրոշներ:
* Ալիևը լալահառաչ տեքստեր էր արտաբերում առ այն, որ աշխարհը ստիպում է իրեն ճանաչել Արցախի անկախությունը, ոչ թե «ամնիստիա» առաջարկում։
3.Հայ-թուրքական նախորդ գործընթացի ժամանակ Թուրքիան թեպետ սրտի խորքում համակրում և աջակցում էր Ադրբեջանին, երբեք բացահայտ ո՛չ ռազմական, ո՛չ քաղաքական լկտի և ակնբախ միջամտություններ չէր անում Հարավային Կովկասում՝ հօգուտ Ադրբեջանի:
Որպես ապացույց հիշեցնեմ, որ 2016-ի Ապրիլյան պատերազմի առաջին իսկ օրերին Թուրքիան, որպես ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի անդամ երկիր ստորագրեց մի հայտարարության տակ, որը դատապարտում էր այդ պատերազմը և կոչ էր անում հրադադարի:
Այնինչ՝ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ բոլորս շատ լավ հիշում ենք, թե ինչպիսի ակնհայտ և ցինիկ, բացահայտ միջամտություններ էր անում թուրքական ռեժիմը պատերազմի ընթացքում և՛ ռազմական, և՛ քաղաքական, և՛ քարոզչական իմաստներով:
4.Հայ-թուրքական նախորդ գործընթացի ժամանակ Թուրքիան այլ էր և՛ իր վարչակազմով, և՛ իր ներքին զարգացումներով:
Այնինչ՝ այսօր հայ-թուրքական հարաբերությունների ներկայիս ձևաչափում մենք գործ ունենք տարածաշրջանային էքսպանսիոնիստական նկրտումներ ունեցող վարչակազմի հետ, որը ճանաչում է միայն մեկ լեզու. դա ուժի լեզուն է:
Մինչդեռ մեզ ներկայացնող Նիկոլ Փաշինյանն իր լեզվով կարող է ցուցադրել ամեն ինչ, բացի ուժից:
5.Հայ-թուրքական նախորդ գործընթացի ժամանակ Թուրքիան երբեք չէր խոսում, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքի» մասին՝
* Պանթուրքիզմը նրանց երազանքն էր, բայց հայ-թուրքական հարաբերությունների օրակարգը չէր:
* ԱԳ նախարարները չէին ասում, որ «Զանգեզուրով պետք է անցնի թյուրքի ճանապարհը»:
6.Հայ-թուրքական նախորդ գործընթացը ոչ միայն չէր ստվերել Հայոց Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը, այլ, ինչպես ցույց են տալիս պարզ վիճակագրությունն ու փաստերը, բազմաթիվ նոր երկրների կողմից ճանաչման լավ առիթ էր հանդիսացել:
Այնին՝ այսօր պետական չինովնիկների մակարդակով անգամ Հայաստանի ներսում խոսվում է այն մասին, որ Հայոց Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացն ավարտվել է:
7.Հայ-թուրքական նախորդ գործընթացը նպատակ ուներ տարանջատել հայ-թուրքական հարաբերությունները հայ-ադրբեջանական հարաբերություններից:
Այնինչ՝ այսօրվա գործընթացը հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների ուղղակի շարունակությունն է կործանարար պատերազմից հետո իր բոլոր քայքայիչ հետևանքներով:
8.Հայ-թուրքական նախորդ գործընթացով Հայաստանը Թուրքիայի պատճառով չհասավ մաքսիմալ ծրագրին, սակայն դուրս եկավ գործընթացից գեոպոլիտիկ օգուտով՝ ապացուցելով գերտերություններին, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների ճգնաժամը ոչ թե հայկական կողմի պատճառով է, այլ ՝ թուրքական նկրտումների:
Որպես ապացույց հիշեցնեմ ԱՄՆ Պետդեպի քարտուղար Հիլարի Քլինթոնի հայտնի խոսքերը, որ հայ-թուրքական հարաբերություններում գնդակը Թուրքիայի դաշտում է:
Այնինչ՝ այսօրվա գործընթացն ակնհայտորեն տեղի է ունենում ազգային կապիտալի վերջին արժեքների մսխմամբ և բացառապես ծառայում է թուրքական տարածաշրջանային էքսպանսիոն ծրագրերին՝ իրականացվելով հայ ժողովրդի ազգային արժանապատվության հաշվին:
Հ.Գ. Նախկինում Սերժ Սարգսյանը ՄԱԿ-ի ամբիոնից «գրողի ծոցն» էր ուղարկում ստահոդ Թուրքիայի հնարավոր ստորագրությունները:
Այսօր Էրդողանն է «գրողի ծոցն» ուղարկում Նիկոլ Փաշինյանին և ի դեմս նրա ՝ ողջ հայ ժողովրդին:
Զգո՞ւմ եք տարբերությունը:
