Այս շաբաթն ինձ համար չափազանց բարեհաջող սկսվեց. Նախ բախտ ունեցա ունկնդրելու Սվետլանա Նավասարդյանին, իսկ հաջորդ օրը՝ Սերգեյ Խաչատրյանին՝ Հայաստանի սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ: Դա ուրախություն, երջանկություն պարգեւեց այն մի քանի հարյուր հոգուն, որոնք ներկա էին այդ համերգներին: Իսկ հարյուր հազարավոր հայաստանցիներ այդ կարեւոր իրադարձությունների մասին չգիտեին: Եվ ի՞նչ: Կարծում եք, որ չիմացողների, չլսողների վրա դրանք չե՞ն ազդել: Ես վստահ եմ, որ ազդում են: Դա «բանական» մակարդակով դժվար է հասկանալ եւ բացատրել, բայց ժամանակակից գիտությունն ընդունում է, որ տիեզերք ուղարկվող դրական էներգիան վերջին հաշվով հավասարակշռում է բացասականը:
Առերեւույթ բացասականն ավելի շատ է: Երեքշաբթի օրը երեկոյան Հ1-ով դարձյալ ելույթ ունեցավ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ ինքնարդարացումների հերթական «դոզայով»: Հնչեց հերթական պառակտիչ խոսքը: Հարյուր հազարավոր մարդիկ դրա մասին իմացան, իսկ առավել ամուր նյարդեր ունեցողները՝ նույնիսկ լսեցին: Արդյունքում տիեզերք մղվեց բացասական էներգիայի նոր չափաբաժին: Իշխանության կողմնակիցները հերթական անգամ հրճվեցին վարչապետի «իմաստուն խոսքով» (մասնավորապես, ռուսների հասցեին կսմիթներով), ընդդիմախոսները ցասման նոր պահեր ապրեցին «դավաճանության» եւ «թուրքամետության» կապակցությամբ: Որեւէ դրական իմաստ այդ քննարկումների մեջ ես չեմ տեսնում:
Ջոն Թոլքինի առասպելաբանության մեջ կա մի դրվագ, երբ բարի, լուսավոր ուժերը դարձյալ տեսնում են, որ իրենց ջանքերն առանձնապես արդյունավետ չեն եւ Էնդոր են ուղարկում «ի՛ստարիներին»՝ միաբանության անդամներին, անզեն պատվիրակներին, որոնք կոչված են ոգեւորություն, սեր եւ հույս տարածել:
«Անզենն» այստեղ պետք է հասկանալ նաեւ փոխաբերական իմաստով, որովհետեւ մարդիկ զինվում են ոչ միայն տանկերով եւ ԱԹՍ-ներով, այլեւ ցինիզմով, երեսպաշտությամբ, դեմագոգիայով: Ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ զենքի «առաջին տեսակը» երկրորդի շարունակությունն է ու հետեւանքը:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
