Հատված Տավուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ Սրբազանի քարոզից
«Մեզ ՀԱՂԹԱՆԱԿ է պետք, ժողովուրդ։ Մեզ միայն հաղթանակ է պետք վերածնունդի համար։
Մենք չենք կարող ապրել ինչպես պատկերացնում ենք և մեկնել այս աշխարհից կիսատ, անհայրենիք, անպատիվ և անուրախ։
Մենք կոչված ենք ապրելու և այս աշխարհից մեկնելու՝ մեր անմահությունը նվաճած, Հայրենիքով, պատվով և ցնծությամբ։ Սա թող լինի մեր մտքի, հոգու, կյանքի նշանաբանը այսօրվանից՝ ընթացող մինչև մեր կյանքի վերջին վայրկյանը»։
Դե եկեք համեմատենք Բագրատ Սրբազանի այս քարոզը և իշխանության “խաղաղություն” մուրալու քարոզը։ Կան? ընդհանուր եզրեր։ Իհարկե, չեն կարող լինել։ Սրբազանի քարոզում արժանապատվության ու հայրենիքի ռեալ վերածնունդի ճանապարհն է ընդգծվում, իսկ իշխանության առաջարկած “խաղաղության” պայմանագրից նոր տարածքների կորստի (անկլավների հանձնման) պատրաստակամությունն է զգացում։ Սրբազանի քարոզում Հայրենիքով, պատվով և ցնծությամբ ապրելու կոչն է արվում, իսկ իշխանության “խաղաղության” քարոզում – հայատյաց թուրքի հետ քիրվայական հարաբերությունների անարժանապատիվ և անհավասար պայմաններ հաստատելու կոչը։