Մեր ուխտը Էջմիածնի կողքին աննահանջ կանգնելն է
Հայոց եկեղեցու պահպանության համահայկական խորհրդի նախագահ Հարություն Աղա-Սարգսյանը դիմել է Խորհրդի աշխարհասփյուռ անդամներին՝ մայր Հայրենիքից մինչև Եվրոպա, Ամերիկայից մինչև Մերձավոր Արևելք, Ռուսաստան և Ավստրալիա:
Ուղերձում ասված է.
«Հայ Առաքելական եկեղեցու հավատավոր զավակներ,
Կարդացեք նաև
Սուրբ Էջմիածինը պարզապես վայրը չէ․ այն մեր սրտի կենտրոնն է, որտեղ հավատքն ու հայի անունը նույն արմատն ունեն։ Պաշտպանել Էջմիածինը նշանակում է պաշտպանել հայ մարդու ինքնությունը, մեր ընտանիքի աղոթքը, մեր վաղվա վստահությունը։
Հայ Առաքելական Եկեղեցու պաշտպանությունը շահի պայքար չէ․ դա ուղիղ կանգնելն է սրբության կողքին՝ առանց բորբոքվելու, բայց և առանց նահանջի։
Անձնական շահն ու վախը այս օրերի չափանիշները չպետք է լինեն։ Շահը շուկայի բառ է, ոչ սրբության։ Մեզ չի ղեկավարում «ինչ կձեռք բերենք» հարցը, մեզ ղեկավարում է «ինչի կողքին կմնանք»-ի պատասխանը։
Պայքարը հաշվարկ չէ: Պայքարը ներկայություն է՝ երբ կանգնում ես, երբ ձայնդ չես փոխարինում լռությամբ, երբ ճշմարտությունը չես փոխարինում պահի հարմարությամբ։
Հաղթանակը միշտ չէ, որ գրվում է վերնագրերով․ երբեմն այն գրվում է ներսում՝ վախի դեմ ասված հանգիստ «ոչ»-ով։
Հերոս լինելը աղմուկ անելը և ճոռոմախոսությամբ զբաղվելը չէ։ Հերոս լինելը չհանձնվելն է սեփական վախին, չդավաճանելն է սեփական ուխտին, չզիջելն է սեփական արժանապատվությանը անգամ երբ կշեռքի մյուս թասում են պաշտոնն ու նյութը։ Արիությունը ոչ թե «չվախենալն» է, այլ քայլելն է՝ վախի միջով, առանց ատելության, առանց կեղծ ճիգի, ուղիղ ու պարզ։
Մեր ծրագիրը երեք բառ է․ կանգնել, պայքարել, չզիջել։
Կանգնել՝ ընդդեմ ապօրինության, պայքարել՝ առանց շրջանցման, չզիջել՝ երբ խոսքը վերաբերում է հավատքին, սրբավայրին, Հայաստանին։ Մեր սուրբ Հայրենիքը Աստծո ընտրած հողն է՝ Ադամի ու Եվայի Էդեմի հողը և Նոյի ուխտի երկիրը, որտեղ Արարատը վեր է խոյանում որպես հավատի կնիք մեր երկնքի տակ ու մեզ պարտադրում է նույն ուխտը՝ պահել այս հողը արժանապատիվ, քաջ ու աննահանջ:
Շահը կարճ է, ուխտը՝ երկար։ Շահը մարում է, ուխտը մնում է հավերժ ազգի հոգում։
Այս օրերին ընտրությունը պարզ է՝ հարմարության և խղճի միջև, շողոքորթության փորձի և ազատ խոսքի միջև, վախկոտ փարվելու և անվեհեր կանգնելու միջև։
Թող մեր օրերի խոսքն այս լինի․ մենք չենք գրում ցավամոքիչ պատմություն, մենք գրում ենք կանգուն լինելու պատմություն։ Եվ եթե անուն պիտի ունենա այս կեցվածքը, թող կոչվի այնպես, ինչպես այն եղել է դարերով՝ արժանապատվություն, արիություն, անվեհերություն։
Ուխտենք պարզ խոսքով՝ չենք վաճառի, չենք վախենա, չենք դավաճանի։ Մնացածը ժամանակի գործն է, բայց մեր գործը՝ հիմա. կանգնել Մայր աթոռ սուրբ Էջմիածնի կողքին ու չնահանջել»:
Հայոց եկեղեցու պահպանության համահայկական խորհուրդ