«Գրողական դավերի հետեւանքները» հրապարակման («Առավոտ», 23.03.2001)
Հերթական անգամ գրական միջակությունը ցույց տվեց իր անդեմ սփաթը։ Ամենուր վխտացող այս տեսակի մտքով միայն կանցներ, 30-ականների դասերը սերտած, հերձել բանաստեղծությունը, կոնտեքստից պոկել մի տող ու վայնասուն կապել։
Ի՞նչ է պատահել, պարապ-սարապ հերձողներ ու հերձվածողներ. տպագրվել է ընդամենը մի բանաստեղծություն, ոչ մի ԳՄ կոլեգիայի նիստ չի եղել, ինչպես սխալմամբ նշվել է, այլ եղել է «ԳԹ» հերթական համարի քննարկում, որտեղ ես պնդել եմ, որ այդ բանաստեղծությունը պետք է տպագրվի, քանի որ այն ոչ մի հետին միտք չի պարունակում՝ ի հեճուկս նախանձախնդիր գրչակների, որոնք չեն կարողանում «մարսել» Վիոլետի պետմրցանակը, յուրաքանչյուր համարձակ միտք, արտերկրի հրավերները… Ամենուր կեղտ փնտրողների այս հոտը հիմա էլ որոշեց փորփրել զոհվածների հարազատների վերքերը։ Միայն մեզանում կարելի է հանդիպել գրական միջակության այս տեսակին, որն անգամ մարդկային ողբերգության վրա իր նախանձի բավարարումն է փնտրում։
Ոչինչ էլ չի եղել. գոնե այնքան պարկեշտություն ունեցեք, որ հարգեք զոհվածներին ու հանգիստ թողնեք ողջերին։
Կարդացեք նաև
ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
«Գրական թերթի» պատասխանատու քարտուղար
