Ստեփանակերտի թիվ 8 դպրոցում ռուսաց լեզվի ուսուցչուհի Ալմազ Սաբիրի Կասումովան թեև ամուսնու ազգանունն է կրում` Անտոնովա, սակայն բոլորը նրան որպես Ալմազ Սաբիրովնա են ճանաչում: Ալմազ Սաբիրովայի կապտականաչավուն աչքերն ամեն անգամ կարոտով ու թախիծով են լցվում, երբ հիշում է ընտանիքի անդամներին:
«Մամաս հայուհի էր, պապաս` ադրբեջանցի, բայց ես ծնվել ու ապրել եմ Ստեփանակերտում, բնիկ էստեղից եմ»,- ասում է նա ու խուսափում քույրերի ու եղբայրների անունները տալուց:
58 ամյա Ալմազն ասում է, որ մանկուց երազել է ռուսաց լեզվի ուսուցչուհի դառնալ և երջանիկ է իր աշխատանքով, ընտանիքով ու թոռներով, սակայն նրա համար կյանքը բաժանվում է երկու շրջանի` մինչև հակամարտությունն ու դրանից առաջ:
Ղարաբաղյան հակամարտությունը սկսվելուն պես Ալմազի քույրերն ու եղբայրները մեկնում են Բաքու, և նա Ստեփանակերտում մնում է մենակ և միայն վերջին տարիներին ինտերնետի շնորհիվ է, որ երբեմն կարողանում է կապ հաստատել նրանց հետ:
Բայց տիկին Ալմազը պատմում է, որ հայտնի դեպքերից հետո էլ երկու անգամ «հաջողացրել է» լինել Բաքվում, ընդ որում, մի անգամ` պատերազմի տարիներին:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
