Վերջին օրերին Հայաստանում նոր մոդա է հայտնվել՝ քաղաքացիական տարրեր շարժումների ակտիվիստներ հարցազրույցներ են տալիս կամ ֆեյսբուքյան իրենց էջերում գրառումներ թողնում, թե այսպես ու այսպես՝ շատ եմ սիրում իմ հայրենիքը, բայց սաստիկ հիասթափված եմ ու արտագաղթում եմ, բարով մնաք, ինձ մի մեղադրեք եւ այլն։ Մի խոսքով՝ ինձ բացակա չդնեք։
Մեկն արտագաղթում է, որովհետեւ «պարտադիր կուտակայինն» այնուամենայնիվ անցկացրեցին, մի ուրիշն արտագաղթում է, որովհետեւ Աֆրիկյանների շենքն այնուամենայնիվ քանդեցին, եւ այսպես շարունակ։ Իսկ արտագաղթելուց աոաջ՝ պարտադիր մասնակցություն բողոքի ակցիաներին, ոստիկանների հետ հրմշտոց, լուսանկարներ, տեսագրություն, մի խոսքով ամեն ինչ՝ հարմարավետ արտագաղթի համար։ Ու նաեւ պարտադիր մուննաթ, իբր՝ «տեսեք, ես այնքան լավ մասնագետ եմ, որ Եվրոպաներից ինձ հրավիրում են, չեք ուզում, որ մնամ էս երկրում՝ ջանդամը ուզեք, նաղդ գնացող եմ»։
Բողոքի տարբեր ակցիաների մասնակցելու հարցում այղ մարդկանց անկեղծությունը կասկածի տակ առնելու խնդիր չկա. վստահաբար՝ նրանք անկեղծ են ե՛ւ իրենց պայքարում, ե՛ւ հիասթափության մեջ։ Պարզապես եթե կռվի ժամանակ որեւէ գինվոր «փուստ» կրակի ու ասի «վերջ, ես սաստիկ հիասթափված եմ եւ գնում եմ տուն», նրան երեւի ճիշտ չեն հասկանա։ Եվ ընդհանրապես՝ քաղաքացիական ակցիաներին մասնակցում է, միջին հաշվով մոտ հարյուր հոգի՝ այնքան, ինչքան Հայաստանից արտագաղթում է. ամեն օր։ Ամեն օր մոտ հարյուր հոգի ընդմիշտ հեոանում է Հայաստանից՝ սուսուփուս, գլխիկոր, աոանց սեփական արտագաղթը գովազդելու կամ թմբկահարելու։ Եվ արտագաղթում է ո՛չ այն պատճաոով, որ, ասենք, չհաջողվեց Աֆրիկյանների շենքր պահպանել, այլ որովհետեւ ի վիճակի չէ ապրել Հայաստանում, եւ վերջ։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
