Չգիտեմ` դուք ինչպես, բայց ես ամենեւին էլ չեմ բարդույթավորվում, ավելին` շատ ուրախ եմ, որ հենց Բաքուն ընդունեց Եվրոպական առաջին խաղերը: Ընդ որում` շատ կցանկանայի, որ դրանց ավարտից հետո Բաքուն հյուրընկալեր նաեւ Օլիմպիական խաղերը, հետո էլ, ենթադրենք, ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունը (ավելի վաղ կազմակերպելով Եվրոպայի առաջնությունը) եւ ընդհանրապես խոշոր սպորտային միջոցառումները Ադրբեջանից անպակաս լինեին:
Մի շարք պատճառներով: Նախ որեւէ նման միջոցառման անցկացումը նշանակում է, որ կազմակերպիչ երկիրը հայտնվում է միջազգային հանրության (մամուլի) ուշադրության կենտրոնում, իսկ այդ հանրությունը, հատկապես` մամուլը, սովորություն ունի խոսել գրեթե ամեն ինչից, բացի բուն միջոցառումից: Հետեւաբար, ինչպես դրա ականատեսը եղանք Եվրոպական խաղերի ժամանակ, միջազգային մամուլում անընդհատ կթարմացվեն Ադրբեջանում տիրող իսկական իրավիճակի մասին նյութերը, ինչը մեզ համար միայն լավ է:
Հաջորդը, միջազգային մակարդակի խոշոր միջոցառում կազմակերպելը ենթադրում է նաեւ խոշոր ֆինանսական ծախսեր: Հետևաբար` ամեն անգամ նման բան կազմակերպելիս` Ադրբեջանն ավելի քիչ գումար կուղղի իր ռազմական ոլորտին, ինչը, հասկանալի է, մեզ համար լավ է: Ճիշտ է, թեեւ այդ միջոցառումները նաեւ լավ եկամուտ են բերում, բայց Ադրբեջանի պես երկրում այդ եկամուտներից օգտվողներ չկան, քանի որ օգտվողը մեկն է:
Եվ վերջին, թերեւս, ամենակարեւոր պատճառը: Տարված լինելով իր կազմակերպած միջոցառմամբ, հատկապես այն լիակատար անվտանգ անցկացնելու մտահոգություններով` Բաքուն, առնվազն միջոցառման օրերին շփման գծում ռազմական արկածախնդրության չի դիմում, ինչի ապացույցը ստանում ենք հենց այս օրերին, երբ Ադրբեջանում Եվրոպական խաղեր են, իսկ շփման գծում` հանգիստ է: Սա, բացի մեզ համար շատ լավ լինելուց, նաեւ ապացուցում է, թե ով է շփման գծի անհանգիստը:
Կարդացեք նաև
Հովիկ ԱՖՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում
