Թուրքիայի էկոնոմիկայի նախարար Նիհաթ Զեյբեքչին նախօրեին հայտարարել է, որ Թուրքիան ցանկանում է միանալ Եվրասիական տնտեսական միությանը (ԵՏՄ)։
Ավելին, նա նշում է, որ ժամանակին ընթացել են բանակցություններ։ Իհարկե, նա կոնկրետ չի նշում՝ բանակցությունները ինչ խնդրի շուրջ են եղել, սակայն խոսքի համատեքստից հասկացվում է, որ դիտարկվել է ԵԱՏՄ-ին եթե ոչ անդամակցելու, ապա այդ կառույցի հետ սերտ համագործակցելու խնդիրը։ Նկատելով, որ Ռուսաստանն է փաստացի գլխավորում Եվրասիական տնտեսական միությունը՝ Զեյբեքչին ասել է. «Բնականաբար, մենք ցանկանում ենք միանալ ԵՏՄ-ին, սակայն առանց վնասելու ԵՄ-ին լիիրավ անդամակցելու գործընթացին եւ խախտելու Եվրամիության հետ ընդհանուր Մաքսային միությունը»։
Հայաստանում այս հարցի՝ գոնե հանրային քննարկումներում դիտարկման լրջությունը, թող ներվի կրկնաբանությունը, լուրջ խնդիր ունի։ Մեր բազմաթիվ փորձերը՝ ստանալ այս հարցի վերաբերյալ մեկնաբանություններ իշխանական երկու կուսակցություններից՝ ՀՀԿ եւ ՀՅԴ, չպսակվեցին հաջողությամբ։ Նրանց ներկայացուցիչների մի մասը չէր պատասխանում հեռախոսազանգերին, իսկ մյուսներին «հարմար չէր»։
Փորձագիտական շրջանակներում երկու հիմնական կարծիք է գերիշխում։ Առաջին, Թուրքիան նման հայտարարություններ է անում, որպեսզի Եվրամիության ու ԱՄՆ-ի հետ ծանր բանակցություններում «շանտաժի միջոցով» կորզի ավելին։
Կարդացեք նաև
Երկրորդ, եթե իսկապես Թուրքիան ձգտում է անդամակցել ԵՏՄ-ին, ապա պետք է ստանա Հայաստանի՝ որպես այդ կառույցի լիիրավ անդամի, համաձայնությունը։ Ֆորմալ առումով սա ճիշտ պնդում է։ Իսկ դա չի կարող լինել, քանի դեռ Թուրքիան չի կատարել երկու կարեւոր քայլ՝ բացել հայ-թուրքական սահմանը եւ հաստատել դիվանագիտական հարաբերություններ ՀՀ-ի հետ առանց նախապայմանների։
Արշալույս ՄՂԴԵՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում