2018-ին տեղի ունեցավ այն, ինչը չէր հաջողվում մինչ այդ. պոպուլիզմը՝ ի դեմս փողոցից եկած «հեղափոխականների», հաղթանակեց, որովհետեւ նրանք իրավիճակին համարժեք կարգախոսներ էին բերել՝ վերականգնել արդարությունը, իսկ թալանածը «վերադարձնել ժողովրդին»: Եղան սուտ խոստումներ, ցուցադրական «բռնոցիներ», ձեւական դատավարություններ, սակայն «թալանի» վերաբերյալ որեւէ դատական գործ այդպես էլ իր տրամաբանական ավարտին չհասավ: Ավելին՝ մի քանի հայտնի օլիգարխներ մտան «հեղափոխական» թիմ, դարձան պատգամավորներ, մյուսները հպատակվեցին նոր իշխանությանը, սակայն հանրության շրջանում «թալանի» մասին խոսույթը շարունակվում է, որովհետեւ գործող իշխանության հենարանը հենց այն մարդիկ են, որոնք սպասում են սոցիալական արդարությանը:
Այժմ փոխադարձ ատելությամբ լի, պառակտված, թշնամական հատվածների բաժանված հասարակությունը, որտեղ մեկը մյուսին «թալանչի» ու «դավաճան» է պիտակում, սպասում է, թե ով է բերելու իր պատկերացրած արդարությունն ու ազգային համերաշխությունը եւ որտեղից է փչելու փոփոխությունների սյուքը: Ո՛չ «ներկաների», ո՛չ «նախկինների» հետ հույսեր չեն կապում: Հույսը իրատեսական ծրագրերով, հայեցակարգով, ճանապարհային քարտեզով «զինված», ազգին սպառնացող գոյութենաբանական աղետը սանձելու կամքով օժտված երրորդ ուժն է, որի առաջարկի նկատմամբ սոցիալական պատվերն օրեօր մեծանում է:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
