Անահիտ Սարգսյան. ԵՊՀ հոգեբանության ամբիոնի վարիչի պաշտոնակատար
– Դա խիստ անհատական հարց է։ Կուսության պահպանումը պե՞տք է, թե՞ ոչ, այդպես չի կարելի հարցը դնել։ Իհարկե, պատահական կապերը բոլորովին ցանկալի չեն, եւ ավելի գերադասելի է ավանդույթների պահպանումը։ Բայց հիմա քաղաքակրթությունն այնքան է առաջ գնացել, որ դա անհատական, անձնական հարց է։ Թեպետ երիտասարդության շրջանում այդ միտումը շարունակվում է մնալ, ամուսնանալիս նրանք ուզում են, որ իրենց կինը կույս լինի, անարատ լինի։ Դա դեռեւս գնահատվում է։ Որոշակի միջավայրերում կույս լինելը նշանակություն չունի, գնահատվում են աղջկա անհատական արժանիքները, վարքը, ընտանիքի բարքերը։ Վերջապես, կույս չլինելը չի նշանակում փողոցային, անբարոյական լինել։ Դա կարող է սիրելի երիտասարդի հետ սովորական հաճելի կապ լինել։ Կարծում եմ, այդ հարցը կապված է տվյալ խավից, ստացած կրթությունից ու դաստիարակությունից, միջավայրից, ծնող-երեխա փոխհարաբերությունից։ Նայած՝ այդ ընտանիքի ավանդույթները որքան պահպանողական են։
Կուսության հարցը մի քիչ կապված է հետադիմական երկրի հասարակության հետ։ Դրա համար անհրաժեշտ է ժամանակին կարգավորել սեռական դաստիարակության, հիգիենայի հետ կապված խնդիրները։ Ամուսնանալիս պետք է ոչ թե կարեւորվի կնոջ կույս լինել-չլինելու հարցը, այլ բարոյականության հարցը։ Վերջապես կինը կարող է կույս չլինել, բայց շատ լավ կին եւ ընտանիքի մայր դառնալ։ Տարիները անցնում են, սակայն դժբախտաբար մեր հասարակությունը առաջընթացի փոխարեն ինչ-որ տեղ հետընթաց ապրեց։ Այդ խնդիրը պետք է լուծվի նախեւառաջ մարդկանց գիտակցությունում եւ ընկալումներում։ Ժամանակի ընթացքում, երբ մեր հասարակությունը քաղաքակիրթ դառնա, այս հարցի քննարկումն էլ առաջ չի գա։
ԼՈՒՍԻՆԵ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ
Կարդացեք նաև
