«Ես չեմ ուզում եւ թույլ չեմ տալիս ոչ մեկին, ոչ մի քաղաքական կուսակցության, ոչ մի քաղաքական ուղղության այս դեպքը քաղաքական շահարկումների առիթ դարձնել։ Քննություն է կատարվում, եւ քննությունը կպարզի, թե ինչ է կատարվել»,- անցյալ տարի հունվարի 24-ին հիվանդանոցում լրագրողներին ասաց Արծրուն Մարգարյանը։ Թե ո՞վ է իրեն զգուշացրել մահափորձի մասին հարցին պատասխանեց. «Դրա մասին հետո կխոսենք»։
Անցյալ մեկ տարվա ընթացքում «դրա մասին» երբեք չխոսեցինք, թեեւ երբեմն-երբեմն հանդիպում էինք ՆԳ նախարարության իր առանձնասենյակում։ Ոչ ես էի ավելորդ հարցեր տալիս, ոչ էլ ինքը երբեւէ ակնարկեց 98-ի հունվարի 20-ին իր հետ տեղի ունեցածը։
Մոռացվող պատերազմից էինք խոսում, բանակի հոգսերից, մեր պատմությունից, երեխաներից։ Պստիկ չարաճճի որդուն շատ էր սիրում։ Ասում էր, որ «ծրագրել էր տասնմեկ զավակ ունենալ։
Հավատում էր Աստծո գոյությանն ու փորձում էր ըմբռնել նրա խորհուրդը։ Ավետարանը միշտ իր սեղանին էր։
Կարդացեք նաև
Ի տարբերություն ոմանց, փետրվարից հետո գրադարակից այդպես էլ չհանեց լուսանկարը, ուր ինքը Հայաստանի առաջին նախագահի կողքին էր։ Չչարացավ, չմեղադրեց։ Ոչ մի կողմին։ Կարծես թողել էր բոլորիս գրգռող հարցերի պատասխանը Աստծո դատին։
Մեր վերջին զրույցը 1999-ի նախաշեմին էր։ Ուզում էր թողնել համակարգը. «Մի գործ լինի ես իմ էրեխեքին կարողանամ պահել, էստեղից դուրս գամ։ Ախր իրենց ասում եմ՝ ամեն անգամ հո ոտքերիս չե՞ն կրակի…»։ «Իրենքը» չմանրամասնեց։
Իր վեց եւ պատերազմում զոհված եղբոր 2 զավակներին էր պահում։ …
Արծրուն Մարգարյանի սպանության վերաբերյալ վարկածներից ինքնասպանության վարկածը ամենաանընդունելին է։ Արծրունին ճանաչողների համար, անշուշտ։
ԱԼՎԱՐԴ ԲԱՐԽՈՒԴԱՐՅԱՆ
