Բնավ չէի պատկերացնում, որ հայրենի քաղաքացիական ավիացիայում, ինչպես մեր կյանքի շատ ոլորտներում, կարող է տիրել թափթփվածություն ու անպատասխանատվություն, ինչպիսին տեսա ու որոնց «զոհը» դարձա վերջերս Սանկտ Պետերբուրգից վերադառնալիս։
Ապարանի ակադեմիական դպրոցի երկու աշակերտների ուղեկցել էի այնտեղի լավագույն դպրոցների համակարգչային տեխնոլոգիաներին ծանոթանալու, փորձի փոխանակում կատարելու։ Մեզ հետ էին նաեւ Երեւանի դպրոցներից մեկի երկու աշակերտներ եւ ուսուցչուհին։ Մեկշաբաթյա գործուղումից հետո, մարտի 3-ին, Սանկտ Պետերբուրգից պետք է վերադառնայինք Երեւան։ «Հայկական ավիաուղիներ» ընկերության 976 ուղերթի ինքնաթիռը պետք է թռչեր ժամը 15։15-ին, սակայն հաղորդեցին, որ տեխնիկական պատճառներով թռիչքը հետաձգվում է մինչեւ 23։50։ Ճարներս ինչ՝ պիտի սպասեինք։ Վերջապես Երեւանից ժամանեց օդանավը։ Էլի երեք ժամ սպասեցինք։ Թե ինչ վիճակում էին 80 ուղեւորները, նրանց թվում՝ դպրոցականները, դժվար չէ պատկերացնել։ Զայրացած ու բորբոքված ուղեւորները, երբ դիմում էին ընկերության ներկայացուցիչ ոմն Հայկազի, սա, ուսերը թոթվելով, անտարբեր նետում էր՝ «կյա՞նքս պատմեմ, ինչ է»։ Այսինքն՝ շատ սովորական մի բան ընկերության աշխատանքում։
ԳՐԻԳՈՐ ԱՂԱԲԱԲՅԱՆ
Ապարանի ակադեմիական դպրոցի ուսուցիչ
