Գիտեմ, որ «քլնգող» նյութերն ավելի լավ են կարդացվում, աղետ, ցավ, դժբախտություն պարունակող լուրերն ավելի լայն «սպառում» ունեն: Ոչ միայն Հայաստանում, այլեւ ամբողջ աշխարհում: Բայց թույլ տամ ինձ մի քանի տող գրել նաեւ դրականի մասին: Կարող եք միստիկա համարել, բայց ամեն մի դրական խոսք, բարյացակամ հայացք կամ ժպիտ, եթե նույնիսկ չեն նկատվում, միեւնույն է՝ փոխում են աուրան: Իհարկե, եթե դրանք անկեղծ են:
Առաջին «լավ բանը», որը ցանկանում եմ գրել… Հ1-ի՝ Հանրային հեռուստատեսության մասին է: Այդ կազմակերպությունն ունի, բնականաբար, բազում նյութական, տեխնիկական, կազմակերպչական եւ ստեղծագործական խնդիրներ: Բայց խոսքն այս դեպքում ոչ թե հաղորդումների կամ լրատվական քաղաքականության, այլ շատ ավելի «մանր» երեւույթի մասին է: Ես այդ տարածք եմ մտնում 31 տարի եւ ճանապարհ եմ կտրում անցակետից մինչեւ բուն շենքը: Վերջին 1,5-2 տարվա ընթացքում այդ տարածքը անճանաչելիորեն փոխվել է: Դեպի լավը: Այգին ամեն օր խնամվում է, կայանատեղին մաքուր է, կոկիկ՝ հատուկ մարդիկ դրան հետեւում են: Չգիտեմ, ինչպես է ուրիշների դեպքում, բայց իմ տրամադրությունը դրանից բարձրանում է: Առաջ դրա վրա ուշադրություն չէի դարձնի, բայց հիմա հաճույք եմ ստանում ցանկացած նման դրական «մանրուքից»:
Երկրորդ «լավ բանը», որի մասին կցանկանայի խոսել, Սանկտ Պետերբուրգում Կոմիտասի արձանի բացումն է: Դա տեղի է ունեցել Վասիլյեւան կղզում՝ մի վայրում, որը մեզ ծանոթ է նախեւառաջ Գոգոլի եւ Դոստոեւսկու գործերից: Իոսիֆ Բրոդսկին հրաշալի բանաստեղծություն ունի այն մասին, որ կցանկանար հանգչել հենց այդ կղզում: Մեր հանճարի հայտնվելը հենց այդ տեղում ես խորհրդանշական եմ համարում: Արձանն էլ (հեղինակ՝ Լևոն Բեյբության, ճարտարապետ՝ Մաքսիմ Աթայանց) դասական է, զուսպ, առանց ավելորդությունների: Կոմիտասի կերպարին եւ ստեղծագործությանը համապատասխան:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Տարրան փոխելով, կամ լավ փաթեթավորումով գարշահոտությունից բոլորովին չես ազատվի, լավ իմացեք…
մի “վատ բան” էլ ես նկատեմ:
Շատ վատ է, որ նկատում եք մենակ են “լավ բաները”, որոնք անձնապես ձեզ են վերաբերվում: Գիտեմ որ լիբերալը- դա անձնակենտրոն մարդն է, բայց ամեն դեպքում տհաճ է