ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահները խնդիր ունեն մնալու միջնորդական առաքելության շրջանակներում՝ դա է նրանց մանդատը։ Զինվորները սպանվում են շփման գծի երկու կողմերում։ Ու ոչ ոք պատասխանատու չէ նրանց սպանության համար։
Բանակցությունների գաղտնիությունը, ձևաչափը, կամ որևէ այլ պատճառ բոլորիս ընտելացրել է, որ վիճակն այս է ու այսպես է մնալու։ Իսկ դա բթացնում է ոչ միայն հասարակության զգոնությունը, այլև գիտակցությունը, դա մղում է պատասխանատվությունը միայն իշխանության վրա դնելու ու նրանից արդյունք ակնկալելու։
ԼՂՀ հիմնախնդիրը իշխանության տասնյակ խնդիրներից միայն մեկն է, թող որ առաջնային, բայց ոչ միակը, ինչը նշանակում է լուծման մեջ հաշվի են առնվելու բոլոր մյուս խնդիրների վրա հնարավոր հետևանքները։ Ուրեմն՝ իշխանության և հասարակության խնդիրները տարբեր են։
ՄԽ համանախագահները կարող են հասցեական հայտարարություններ անել ու չանել, ՄԽ համանախագահ երկրների նախագահները կարող են պատժամիջոցներ սահմանել ու չսահմանել ագրեսոր ու ահաբեկիչ դարձած Ադրբեջանի դեմ։
Քաղաքական-փորձագիտական դաշտը միայն հոլովում ու խոնարհում է տարբեր ժամանակներում տարբեր քաղաքների ու անձանց անունը ստացած բանակցային սկզբունքները, բայց այլընտրանք ոչինչ չի առաջադրում։ Ինչո՞ւ։ Ե՞րբ է գիտակցվելու, որ չեն աշխատում սկզբունքները, իրավիճակ է փոխվել, աշխարհն է փոխվել, նոր լուծումներ են պետք։ Երկրորդ ալիքի մարտավարությունն իրեն չի արդարացնում՝ սպասողական դիվանագիտությունը մեծացնում է Եռաբլուրը։
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Ի՞նչ եղավ Արցախի հետ ռազմաքաղաքական դաշինքի համաձայնագիրը։
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
