Բոլորս դատավոր ենք, ու մեր հավակնոտ ծանրությունից էս անտեր հողը ճկռել ու տնքում է։
88-ի փետրվարից էս կողմ լեզուներս բացվել է, ու հույս չկա, որ մի պահ գոնե կլռենք ու հայելու մեջ ամեն մեկս մեզ կնայենք։ Չէ, ժամանակ չունենք լռելու. փոխադարձ «մերկացումների» պատմական ժամանակաշրջան ենք ապրում։ Բոլորս առանձին-առանձին անմեղ ենք նորածնի պես, միասին՝ մեղսագործների մեծ բանակ։ Արդյունքում՝ վարկաբեկված ենք բոլորս ու մեզ հետ էլ մեր ձեռքը կրակն ընկած էս երկիրը։ Իսկ պատճառը շատ է պարզունակ. անկեղծ չենք։ Անկեղծ չենք ոչ միայն իրար հետ, անկեղծ չենք նույնիսկ ինքներս մեզ հետ։
Վե՞րջը։ Դե, վերջը՝ ոնց որ միշտ է եղել։ Հերթական մեծ ու փոքր կորուստների ժամանակակիցը դառնալու «պատիվը» կունենանք, կնստենք էդ մեր կորուստների մեծ կույտի գլխին ու «մեր փրկությունը մեր հավաքական ուժի մեջ է» ճշմարտության խորը, շա՜տ խորը, շա՜տ-շա՜տ խորը գիտակցությամբ մի կուշտ կողբանք։ Աշխարհի բոլոր ազգերը նախանձից կպայթեն, որ մենք այսքան միասնական ենք, էլ չեմ ասում, որ շատ հավանական է՝ պատմական այդ բարենպաստ պահը սրությամբ զգա մի հայ կին ու մի Խորենացի ծնի հետագա սերունդներին մեր ողբը հազարամյակների պատմություն ունեցող ազգին վայել մակարդակով փոխանցելու համար։
Մոտավորապես այսպես. «Ողբամ զքեզ, Հայոց աշխարհ, որ էսքան ու էսքան դատավոր ունես ու ոչ մի զղջացող»։
Կարդացեք նաև
ԼԻԶԱ ՃԱՂԱՐՅԱՆ
Լուսանկարը՝ Գերման ԱՎԱԳՅԱՆԻ
