ՀՊՄՀ-ի ուսանողուհի Անահիտի սերը դաջվածքների նկատմամբ նկատելի էր դեռ մանկուց. «Երբ փոքր էի, սիրում էի գրիչով ձեռքերիս նկարել: Անմիտ պատկերներ էին, բայց ինձ դուր էին գալիս: Ամեն անգամ, երբ դասից տուն էի գալիս, մայրս մի լավ բարկանում էր: Ես ազդվում էի նրա խոսքերից, բայց շարունակում էի նկարել այնպես, որ չնկատեր»,- պատմում է նա: Ասում է` տարիներ հետո սկսեց ավելի լուրջ հետաքրքրվել դաջվածքներով, որոշեց մարմնի վրա անպայման որևէ պատկեր ունենալ.
«Սկսեցի գումար հավաքել, որպեսզի Վերջին զանգի կապակցությամբ ինքս ինձ նվեր մատուցեի: Միջոցառումից մեկ շաբաթ առաջ ծոծրակիս վրա կարիճ դաջեցի: Ծոծրակին դաջելը նախօրոք մտածված էր, որ հնարավոր լինի մազերիս միջոցով թաքցնել այն: Գիտեի` ընտանիքս հաստատ հավանություն չէր տա»:
Սակայն Անահիտի «գաղտնիքը» բացահայտվեց ավելի շուտ, քան կարծում էր.
«Մի օր դասղեկս կանգնեց և հրամայական տոնով ասաց. «Վերջի զանգի օրը բոլորի մազերը հավաքած լինեն: Վիպուսկնոյին արեք ինչ ուզում եք, բայց բեմի վրա ոչ մեկի մազերը թափված չտեսնեմ»…Այդ օրն էլ մայրս նկատեց»,- պատմում է Անահիտը: Մինչև այսօր չի կարողանում մոռանալ մոր հայացքը և միևնույն ժամանակ տարօրինակ թվացող լռությունը.
«Անընդհատ ինքս ինձ հարց էի տալիս, ինչո՞ւ չի բարկանում: Հետո հասկացա. մայրս պարզապես չցանկացավ փչացնել օրս: Այդ օրվանից շատ <<ջրեր» են հոսել: Մի օր էլ մի անծանոթ տատիկ փողոցում տեսնելով ինձ` սկսեց բոլորի ներկայությամբ ամոթանք տալ դաջվածքիս համար: Նման պահերին երբեմն ուզում եմ կարիճն իրական լինի ու մի օր խայթի»:
Ընդամենը մեկ տարի է անցել, բայց Անահիտը հասցրել է հիասթափվել դաջվածքներից. «Հիմա արդեն ինձ դուր չի գալիս և ցանկություն էլ չունեմ նոր տատու անելու: Հոգեբանության բաժնում սովորելը շատ բան փոխեց իմ կյանքում: Կարողացա հաղթահարել հոգեբանական այն ճնշվածությունը, որ կար մեկ տարի առաջ: Իմ շուրջը կան մարդիկ, ովքեր մարմնի վրա ունեն մեկ կամ նույնիսկ մի քանի տատու: Խորհրդի կարգով ասեմ, եթե սեր ունեք, ապա արեք ժամանակավոր տատուներ, որովհետև վաղ թե ուշ հոգնելու եք »:
Քրիստինա Միրզոյան
