Բարդ է աղքատ ու բազում խնդիրներ ունեցող երկրում հանրային դեմք լինելը: Թվում է՝ ինչպե՞ս կարող է 40-50 տարեկան հասուն, աշխատունակ, նորմալ կրթություն ստացած անձն առանձնատուն, մեքենա, բանկային հաշվին որոշակի գումար չունենալ: Բայց երբ հանրությունն աղքատ է ու օրվա հացի կարոտ, որեւէ կուսակցության նախագահի կամ պետական պաշտոնյայի երեք հարկանի առանձնատուն ունենալու հանգամանքը կարող է հասարակական պարսավանքի առիթ դառնալ: Էլ չենք խոսում եկամտաբեր բիզնես ունենալու, արտերկրյա ուղեւորությունների, որդիներին ճոխ հարսանիք անելու մասին:
Անգամ եկամուտների հայտարարագրման հանգամանքը, որը, ենթադրվում է՝ պետք է թափանցիկ դարձներ բարձրաստիճան պաշտոնյաների կյանքն ու գործունեությունը եւ ստիպեր, որ նրանք անաշխատ եկամուտներ չունենան, ըստ էության, ոչինչ չտվեց հասարակությանը: Ճիշտ է՝ պաշտոնյաները եւ նրանց փոխկապակցված անձինք սկսեցին հայտարարագրել իրենց եկամուտների օրինական մասը, եւ անգամ մամուլը պարբերաբար տպագրում է այդ տվյալները, բայց դրանից ոչ կոռուպցիան նվազեց, ոչ ազնվությունն ավելացավ, ոչ էլ հասարակությունն իր վճարած հարկերից սնվող պաշտոնյաների գործունեությունը սկսեց վերահսկել:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
