Երեկ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանն իր աղմկահարույց ելույթում վարչապետին հանձնարարել է ստուգել ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանի բիզնեսի շուրջ տարածված այն լուրերի իսկությունն, ըստ որի Ծառուկյանը տարիներ շարունակ չմուծված միլիարդավոր դրամ հարկերի, տարեցների կենսաթոշակներից ու երիտասարդների կրթվելու իրավունքից գողացված միլիարդները չնչին, այսպես ասած, «բարեգործության» անվան տակ քողարկել է:
Այսօր Ծառուկյանն էլ պատասխանել է, որ իր եւ իր մերձավորների բիզնեսը մշտապես էլ ստուգվել է: Aravot.am-ի հետ զրույցում կառավարման փորձագետ, տնտեսագետ Հարություն Մեսրոբյանը մեկնաբանում է Սարգսյան-Ծառուկյան հակամարտությունը:
-Բանն այն է, որ 1991 թվականին մենք ստեղծեցինք շատ անհաջող պետություն` պետական կառավարման իմաստով. սա մշտապես ասել եմ ու հիմա բացատրեմ: Ես չեմ ուզում թվային ցուցանիշներ բերել, որ ասենք ներկրումը 3 անգամ մեծ է, քան արտահանումը, որ սրա տարբերությունը մոտ 3 միլիարդ դոլար է: Ես չեմ ուզում ասել, որ ամեն տարի գրեթե 1 միլիարդ դոլար վճարում ենք արտաքին պարտքի սպասարկմանը, եւ քանի տոկոս է այն կազմում բյուջեի ծախսային մասում, եւ եթե դա չլիներ, բյուջեն կլիներ պրոֆիցիտով, այլ ոչ թե դեֆիցիտով: Էլ չասեմ, որ տարբեր հաշվարկներով ստվերը Հայաստանում հասնում է մինչեւ 80%-ի. սա նշանակում է, որ պետական համակարգը, որը ներդրվել է 1991 թվականին, ծայրահեղ անհաջող է: Եվ բնական է, անհաջող համակարգը ժամանակի, դինամիկայի մեջ պետք է այդ հիմնաքարը ստեղծեր` տարբեր ժայթքումներ, պոռթկումներ: Այս տրամաբանության մեջ է, որ երեւույթին հանգիստ եմ նայում, եթե նման մի բան չլիներ ես զարմացած կլինեի:
-Գագիկ Ծառուկյանը նաեւ մեղադրանքներ է հնչեցրել, որ Սերժ Սարգսյանն իր ծրագրային ելույթում մի բառ չի ասել մեր պետության զարգացման ու ժողովրդի խնդիրների լուծման մասին, եւ, չի խոսել, թե ինչու իր պաշտոնավարման տարիներին տնտեսությունը խայտառակ անկում ապրեց, արտագաղթն ու աղքատությունն ավելացան, թե ինչու է բիզնեսին տեռորի ենթարկելը պետական ծրագիր դարձել եւ այլն:
Կարդացեք նաև
Ձեր դիտարկումն այս առնչությամբ:
-Այն բոլոր մարդիկ, որոնց մենք տեսնում ենք քաղաքական օլիմպոսում, 1991 թվից բոլորը «քշել» են Հայաստան պետությունը: «Քշել» են, ղեկը պարբերաբար իրենց մոտ եղել է: Ինչ-որ մի տարի, ինչ-որ մարդիկ եղել են` հայտարարել են, որ ընդդիմություն են, եւ հետո եկել են իշխանության գլուխ, եւ բոլորը «քշել» են: Երբ ես քաղաքական օլիմպոսից լսում եմ զարմանք կամ դժգոհություն, ես 100%-ով դառնում եմ խուլ: Ես չեմ հասկանում, երբ մարդն ավտոն քշում է, հետո գալիս, ասում` վայ «պարբրիսը» ջարդված է, վայ յուղը քիչ է, վայ «ինժեկտորը» լավ չի աշխատում, քշել է, թող այդ հարցերը լուծի: 2015 թվականի՞ն այդ հարցերը բուսնեցին:
Ես ուրիշ բաներ էլ եմ տեսնում, երբ նախկին իշխանավորները սկսում են խոսել բաներից, որոնք եղել են այն ժամանակ: Օրինակ` ընդդիմության նկատմամբ վերաբերմունքը ե՞րբ սկսվեց, 1995 թվականին, երբ զոռով-շառով ընդունել տվեցին ՀՀ Սահմանադրությունը, հետո սկսվեցին խորհրդարանական ընտրությունները, նախագահականի մասին էլ չեմ խոսում, այն դեպքում, երբ ուղիղ եթերով գերագույն խորհրդի նիստում պատգամավոր էին ծեծում: Հիմա լսում եմ, որ այն ժամանակվա կառավարիչները այսօր խոսում են մարդու իրավունքներից:
Նելլի ԲԱԲԱՅԱՆ
