Այսօր ընկել էի «01-99» ֆիլմի հերոսի օրը, էն որ է բրիգադիր Սիսակի կողմից հանձնված գինու տակառիկը պետք է փոխանցի ոմն Պողոսի, ում դեմքով չի ճանաչում: Ի տարբերություն Գարսեւանի, ես բոլորովին էլ գինով չէի:
Ուրեմն դասի եմ գնում ու այդ կուրսի ուսանողներին առաջին անգամ եմ տեսնելու: Մի խոսքով գնացի, սովորականի նման մտա լսարան: Ծանոթացա բոլոր ուսանողների հետ, մի կես ժամ խոսեցինք, թե ինչպես պետք է հոդվածներ գրել, հարց ու պատասխան եղավ, օրինակներ բերեցի, հանձնարարություններ տվեցի: Ինձ գտան ֆեյսբուքում, առաջարկեցի նույնիսկ ֆեյսբուքի վրա ինձ ուղարկել իրենց գալիք պատրաստի նյութերը, որոնցից լավագույնները հնարավոր է հրապարակվեն:
Աղջիկներից մեկը հիշեց, որ իմ ազգանունը սխալ էր գրված դասացուցակում՝ Գոհար Հակոբյանի փոխարեն՝ Գոհար Հարությունյան: Ասացի՝ խնդիր չէ, կարեւորն արդեն միմյանց ճանաչում ենք: Մեկ էլ այդ պահին դուռը բացվեց ու մի կին՝ հարցրեց. «Կներեք, դուք դասի ե՞ք» Ասացի՝ այո: Ասաց՝ բայց ես եմ այս լսարանում դասի ու այս կուրսի մոտ: Հետո երկուսով հետաքրքրվեցինք՝ արդյոք երեխեքը հեռակայի՞ց են: Ուսանողներն ասացին՝ այո: Այնպես էր, որ երկուսս էլ հեռակա բաժնի ուսանողների մոտ էինք դասի: Երկու Գոհարներով նորից ներկայացանք ուսանողներին: Ես ասացի, որ Գոհար Հակոբյանն եմ, տիկինը՝ Գոհար Հարությունյանը: Փաստորեն դասացուցակում հենց իր անունն էր գրված: Ես մեկ թվի տարբերությամբ խառնել էի լսարանի համարը, նաեւ ժուռնալիսիկայի ֆակուլտետի երեխեքին՝ բանասերների հետ:
Չգիտեմ՝ ինչո՞ւ չզարմացան ապագա բանասերները, որ անընհատ ժուռնալիստիկայից էինք խոսում, բայց մի բան հրաշալի էր՝ ինտերակտիվ դաս ունեցանք, երեխեքն էլ էին գոհ, ես էլ: «Տակառիկն» էլ ի վերջո «հանձնեցի» տիրոջը՝ նկատի ունեմ, որ գտա այն կուրսին, որը ինձ էր սպասում: Լավ էլ երեխեք էին:
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
