Ո՞ւր են գնում Հայաստանի իշխանավորները, հայտնի է բոլորին…: Նրանք գնում են Մոնակո և Դուբայ՝ զվարճանալու, որից հետո շնչակտուր սավառնում են Մոսկվա՝ հաշվետու լինելու համար և Բրյուսել՝ վարկեր աղերսելու նպատակով:
Իսկ ո՞ւր են տանում օրվա իշխանությունները բազմաչարչար քաղաքացիներին…: Սա թերևս մտահոգում է բոլորին և բնականաբար հարց է ծագում՝ մինչև ե՞րբ պետք է երկրում առկա սոցիալական ճգնաժամի նկատմամբ անհաղորդ կեցվածքով դիտարկում անի օրվա իշխանությունը:
Կենսագոյության ոլորտի նկատմամբ առաջնահերթ ուշադրություն պետք է դարձնի և ապահովի օրվա իշխանությունը: Սա ոչ թե քաղաքական թեմաներով սակարկելի հարց է, այլ յուրաքանչյուր քաղաքացու պահանջը, որի նկատմամբ չպետք է անտարբեր լինի որևէ մեկը:
Ռուսաստանի Դաշնությունից ստացվող գազի սակագնի հարցում ցանկացած պաշտոնական մեկնապանություն իրենից ներկայացնում է այլաբանություն: Չի կարելի սահմանի վրա էժան գնած գազը վերավաճառել աղքատացած և գործազուրկ դարձած ժողովրդին և դրանից ստացված գերշահույթը ազնիվ և օրհնված վայելել:
Կարդացեք նաև
Այստեղ են ասել՝ ավագ եղբոր տված գազը մեզ վրա շատ թանկ է նստում:
Բնականաբար հարց է ծագում՝ եթե քաղաքացիները ընդվզեն գազի սակագնի հարցում, ի՞նչ ժողովրդավարական գործիքով է ընդառաջ գալու իշխանությունը՝ ջրցանով, թե՞ ասենք նավթացանով:
Գառնիկ Վաղարշակյան
ՀԱՄԿ-ի պատասխանատու քարտուղար
