Ոչ վաղ անցյալում, երբ որեւէ մեկն անընդհատ հայտնվում էր քրեական պատմությունների մեջ, նա վատ էր զգում մարդամեջ դուրս գալուց ու լրագրողների հետ շփվելուց։ Տվյալ անձի մեկուսացման մասին առաջին հերթին հայտնի էր դառնում լրագրողներին, որոնք էլ փոխանցում էին վերջինիս «ապրումները»։ Հասարակությունն իր հերթին մի քիչ իրեն սփոփված ու հաղթանակած էր զգում։
Առաջ էլ կային արտոնյալներ, որոնք հայտնվում էին արյունալի դեպքերի կիզակետում ու մնում էին ազատության մեջ, բայց այդ ազատությունը այլեւս այն ազատությունը չէր, որ կար դեպքերից առաջ։ Ցավոք, այս իմաստով էլ Հայաստանում լրջագույն հետընթաց է արձանագրվել:
Տիգրան Խաչատրյանն այսօր ոչ միայն բաց ճակատով ներկայանում է Եռաբլուր, մասնակցում Վազգեն Սարգսյանի ծննդյան արարողությանը, այլ նաեւ համարձակություն է ունենում կանգնել լրագրողների առաջ ու ոչ թե պաշտպանվել, այլ մեղադրել բոլորին իրեն աչքով տալու համար։ Սա, իսկապես, դեգրադացիայի վերջին փուլն է:
…Մարդ է սպանվել, մեկը հաշմանդամ է դարձել, էն երրորդի հետ դեռ հայտնի չէ, թե ինչ է պատահել, բայց Տիգրանը խրոխտ կանգնած է դեմ հանդիման հասարակական կարծիքի, ազատ է լրագրողների հետ իր շփումներում։ Մինչ այս Տիգրանին հեռու էին պահում նման միջոցառումներից, գիտեին նրա բռնկվող բնավորության ու վարքի անկանխատեսելի դրսեւորումների մասին։ Հիմա արդեն նրան արգելված չէ ի լուր ողջ Հայաստանի բղավել, որ իրեն նավսել են, վատ աչքով են նայել, թուղթ ու գիր են արել ու այս կարգի այլ անհեթեթություններ։ Եվ սա արվում է հատուկ ընտրված վայրում ու հատուկ օրվա շրջանակներում։
Կարդացեք նաև
Մի կողմից սպարապետ Վազգեն Սարգսյան, որ խոստացել էր՝ ում բռնեմ ծեծելով բանակ եմ տանելու, եւ նրա շիրմաքարի մոտ կանգնած ԵԿՄ-ական դասալիք, որը ոչ միայն չի պատրաստվում բանակ գնալ, այլեւ իր «սխրանքներով» մի ողջ ազգի է զբաղեցրած պահում։ Անարգա՞նք է սա, հատուկ մշակված քա՞յլ որոշ կարծրատիպեր կոտրելու, թե՞ անփութություն՝ արդեն էական չէ։
Գոհար ՎԵԶԻՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
