Այս մղձավանջային օրերի հանգուցալուծումը` զենքերի հանձնումը հանրային աջակցություն չունենալու պատճառով (ինչպես կանխատեսել էի մի քանի օր առաջ) բացահայտեց երկու իրողություն, երկու պարտություն.
1. իշխանություն փոխելու ուժային ձևը մեզանում այլևս պետք է մոռացվի, հանրությունն այն չի ընդունում;
2. երկիրը վերափոխելու համար պետք է ինտելեկտ, բնավ ոչ այն, ինչ մեզ ցուցադրվեց:
Երկիրը, իհարկե, հիվանդ է անպատժելի թալանով, դրա հիմքերը դրվել են առաջին իշխանությունների օրոք: Այո, խորհրդարան սողոսկումը թալանին մասնակցելու անցաթուղթ է` համեմված ճարտար դատարկախոսությամբ. նրանք իրենց ավարը, հասկանալի է, հեշտությամբ չեն զիջի:
Լուծումը, ինչպես կայացած երկրներում, խաղաղ, հուժկու հասարակության ճնշումներն են, ուղղորդված, իրատեսական, երբ իշխանությունները ստիպված են նստել հաճախ երկարատև բանակցությունների` մասնագետների ձևակերպած պահանջների շուրջ:
Նմանապես լուրջ մամուլը, փոխանակ տարածելու ամեն դատարկախոսություն, թերևս հետամուտ լինի մասնագիտական կարծիքների և մեկնաբանությունների:
Մեր ժողովուրդը ունի եկող սերունդ` արտերկրում լավ կրթված, արհեստավարժ, որոնք հստակ տեսնում են այս իրավիճակը` ամլությունը, թե իշխանությունների, թե ընդդիմության:
Մոռանանք այլևս հայը հայի վրա կրակելը` անկախ գաղափարի վեհությունից, և դեպի ինտելեկտի գերակայության երկիր:
Վահագն ԳՈՒՐԶԱԴՅԱՆ
պրոֆեսոր
