ՀՀ սփյուռքի «հիմնադիր» նախարար Հրանուշ Հակոբյանը մեծ ոգեւորությամբ է խոսում իր իրականացրած ծրագրերի մասին՝ Հայրենիք–Սփյուռք կապերն ամրապնդելու, Սփյուռքի հետ համագործակցության եւ այլն։
– Հասարակության մեջ գնահատականներ կան, ամեն դեպքում, որ մեզ սփյուռքի նախարարություն պետք չէր, որ միակ երկիրն ենք, որ նման նախարարություն ունենք…
– Հասարակության մեջ նման գնահատականներ չկան, լրագրողների կամ կազմակերպված ինչ-որ մի խումբ կա, որն ուզում է էս պաշտոնին տիրանալ, թող գան տիրանան։
– Լրագրողներն են ուզում տիրանալ Ձեր պաշտոնին։
Կարդացեք նաև
– Չէ, ուղղորդողները։
– Բայց ասում են՝ մեզ սփյուռքի նախարարություն պետք չէ։
– Բայց դուք չեք որոշում, դա որոշում է Սփյուռքը, որը 20 տարի պահանջեց, եւ Հայաստանի երրորդ նախագահը միայն որոշեց լսել, ականջալուր լինել Սփյուռքին եւ ստեղծել նախարարությունը։ Ես՝ անձամբ, կասկածում էի՝ արժի՞ նման նախարարություն ստեղծել, թե՞ ոչ։ Բայց երբ եկա, սկզբից կոմիտե ստեղծեցինք, այնուհետեւ դա վերափոխվեց նախարարության, ես հասկացա, որ մենք 17 տարի ուշացրել ենք այս նախարարության ստեղծումը, որովհետեւ այդքան հսկայածավալ ռեսուրսը՝ 7 միլիոն եւ ավելի, որը կարիք ունի հարաբերվելու, ճշտելու, հարցադրումներ անելու, դրանք կառավարության կամ նախագահի մակարդակ հասցնելու, իհարկե, պետք է մի դուռ լինի, որ դա հասցնի։
Իհարկե, կան մարդիկ, որ ասում են՝ թող լինի դա ոչ պետական։ Տեսեք, դուք հասարակական կառույց եք, էդ կառույցը մինչեւ որեւէ նախարարի
հասնի, վարչապետի հասնի, նախագահի հասնի, ինչքա՞ն ժամանակ է պետք՝ առնվազն ամիսներ։ Իսկ եթե կա սփյուռքի նախարարություն, մեկ, երկու, ամենաուշը՝ երրորդ օրը այդ հարցադրումները տեղ է հասցնում։
Վահե ՄԱԿԱՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
