2015-ի փետրվարին, երբ ԲՀԿ-ի գործունեությունն ակամայից սպառնում էր իշխանությանը, Սերժ Սարգսյանը հիշեց Գագիկ Ծառուկյանի բոլոր «բարեմասնությունները» և նկատեց, որ կրկեսի վերածելու հայրենիք չունենք: Ստացվում է, որ հայաստանյան քաղաքականության «ցիրկացման» վտանգը Սարգսյանը նկատում է, երբ վտանգը չոքում է նրա, իշխանության դռանը, մնացած դեպքերում քաղաքական կրկեսը գործող նախագահին նույնիսկ զվարճացնում է, երբ կլոունադայով զբաղվում է ոչ միայն քաղաքականության «փակված գիրքը» վերաբացած օլիգարխը, այլև բառացիորեն բոլորը՝ իրենից սկսած:
Հայտնի օլիգարխը «փակված գիրքը», հավանաբար, վերաբացեց հենց այն էջից, որում Սարգսյանը խոսել էր կրկեսի մասին, ու որոշեց թարմացնել «նախագահ ջանի» հիշողությունները՝ քարոզարշավի ժամանակ լրագրողներին հորդորելով չքաղաքականացնել այն: Ի դեպ, քաղաքականացում համարվել էր Սերժ Սարգսյանի մասին հարցը: Արժանապատվության ցցուն դրսևորում է քաղաքականության մարմնավորում համարել մեկին, ով քեզ կլոուն է անվանել: Չնայած Սարգսյանը, մեծ հաշվով, ճիշտ է, որովհետև երբ ընկերոջ երեխային արդեն պատգամավորական մանդատ են նվիրում՝ դա կրկես է ու դեռ մի բան էլ ավելին: Այլ խնդիր է, որ մեր «կրկեսն» իրականից տարբերվում է միօրինակությամբ ու անտաղանդությամբ, թեթևսոլիկ ծաղրածուների առատությամբ:
Բա ի՞նչ անուն տաս առողջապահության նախարարին, ով իրեն ոչ թե քաղաքական պաշտոնյա, այլ մենեջեր է համարում՝ չնայած այն հանգամանքին, որ իր անմիջական շեֆը ձգտում է ամբողջական իշխանության: Չնայած այստեղ էլ գործ ունենք կրկեսային հերթական համարի հետ, որովհետև Լևոն Ալթունյանի նման՝ Կարեն Կարապետյանն էլ կարծում է, որ ինքը մենեջեր է: Ու զարմանում ես, որ այս մարդը քաղաքական հավակնություն ունի, որովհետև մենեջերի պարտականությունն իր գործի անթերի կատարումն է՝ սեփականատիրոջ ունեցվածքի վրա աչք տնկելու փոխարեն:
Սարգիս Արծրունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում