Իշխանափոխությունից անցել է յոթ ամիս, բայց տնտեսությունը շարունակում է մնալ սպասումային վիճակում։ Այս հատվածի մասնակիցները չեն կարողանում կողմնորոշվել, թե ընդհանրապես որն է կառավարության տնտեսական քաղաքականության ուղենիշը։ Գուցե կես տարին իսկապես քիչ ժամանակ էր շոշափելի արդյունքների հասնելու համար։ Բայց որ դա միանգամայն բավարար էր դնելու զարգացումների հիմքերը, անկասկած է։
Չնայած դրան, ինչպես իշխանափոխությունից անմիջապես հետո, այնպես էլ հիմա, բացակայում են տնտեսության զարգացման հեռանկարները։ Այս ընթացքում կառավարությունը չկարողացավ իրականացնել ինստիտուցիոնալ որեւէ փոփոխություն, որը պիտի ամրապնդեր հեղափոխության նվաճումները։ Մինչդեռ առանց նման հիմքերի, անիմաստ է խոսել հեռանկարային ձեռքբերումների մասին։ Պատահական չէ, որ տնտեսության լարվածությունը գնալով խորանում է։
Չկա առաջընթաց հասարակության սոցիալական կյանքում։ Այս ընթացքում չհաջողվեց կատարել որեւէ խոստում, որը պիտի թեթեւացներ երկրում սոցիալական ծանրաբեռնվածությունը։ Տեղին չէ դրա համար այլ մեղավորներ փնտրել։ Նամանավանդ կառավարությունն ուներ հասարակական աջակցության բացարձակ ռեսուրս եւ լծակներ՝ իրականացնելու խոստացած փոփոխությունները։
Չընդունելով նախկին իշխանությունների ձեւավորած տնտեսական մոդելը եւ համարելով, որ այն չի նպաստում ներառական տնտեսական աճի ապահովմանը, կառավարությունն այդպես էլ որեւէ այլ բան չառաջարկեց։ Զարմանալի չէ, որ տնտեսության առանձին ոլորտներ կանգնած են հետագա գործունեությունը շարունակելու երկընտրանքի առաջ։
Այդ պայմաններում տարօրինակ կլիներ, եթե ներդրումներ արվեին, կամ տեղի ունենար արտադրական գործունեության ընդլայնում։ Զավեշտն այնտեղ է հասել, որ սեփական սխալներն ընդունելու եւ շտկելու փոխարեն՝ տնտեսության մեջ վերջին ամիսներին դիտարկվող անցանկալի երեւույթները կառավարության տարբեր պաշտոնյաներ փորձում են վերագրել նախկին իշխանություններին։ Իսկ թե իրենք ինչ են արել այս ընթացքում նման խնդիրներից տնտեսությունը զերծ պահելու համար, ոչ մի խոսք։
Հ.ՍԱՀԱԿՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
