Հեղափոխական իշխանությունը շատ ծանր է տանում քննադատությունը։ Ցանկացած քննադատող անձ դառնում է նրա աչքի փուշը եւ ոխերիմ թշնամին։
Հասկանալի է, որ հանրային քննարկման մասին խոսք լինել չի կարող, եթե ոլորտի պատասխանատուներն այսքան նեղմիտ են ու չարացած։ Բայց հանրությունն էլ չի կարող իր խոսքը չասել ու չքննադատել, որքան էլ դա 4 հսկա ոլորտ կառավարող Արայիկ Հարությունյանին հաճելի չլինի։ Բայց միթե այս մարդիկ հիշողության կորուստ ունեն եւ 2018-ից առաջ տեղի ունեցած իրադարձությունները բոլորովին չեն հիշում։ Մենք, օրինակ, շատ լավ հիշում ենք, թե ինչպես էր այսօրվա նախարարը 2010 թվականին մի խումբ անձանց հետ նախաձեռնել «Մենք դեմ ենք օտարալեզու դպրոցների վերաբացմանը» շարժումը եւ պայքարում էր «Լեզվի մասին» օրենքի փոփոխությունների դեմ։
Հիշեցնենք․ խոսքը Դիլիջանի միջազգային դպրոցի մասին էր։ Այն ժամանակ իշխանության ոչ մի ներկայացուցիչ Արայիկ Հարությունյանին կամ նախաձեռնող խմբի մյուս անդամներին չէր համարձակվի կոչել ընդդիմության շահերի սպասարկու եւ չէր ասում, որ նրանք ուղղորդվում են իշխանափոխություն տենչացող շրջանակներից։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
