«Հրապարակի» զրուցակիցը երգիչ, երգահան Արտավազդ Բայաթյանն է:
– Իշխանությունը գրոհել է Հայ առաքելական եկեղեցու վրա, մեղադրանքներ են հղում, ասում են, որ Վեհափառը զավակ ունի, խախտել է կուսակրոնության ուխտը, պետք է հեռանա: Ի՞նչ եք կարծում` ո՞րն է այս վեճի նպատակը:
– Կողմերը հակասություններ ունեն իրար հետ, սակայն այդ հակասությունները հայ ազգի օգտին չեն աշխատում: Ինչու, որովհետեւ ցանկացած անհամաձայնություն, պառակտում թշնամին շատ լավ օգտագործում է հենց մեր դեմ: Կան հարցեր, որ կարելի է շատ ավելի հանգիստ, այլ` քաղաքակիրթ պայմաններում լուծել, առանց ավելորդությունների զրուցել, հասկանալ, գալ ընդհանուր հայտարարի: Իսկ ամբողջ աշխարհի առաջ գոռգոռալով՝ ոչ մի լավ բան դուրս չի գա: Մանավանդ՝ ոչ մի կողմից չկա երաշխիք, որ խոսքն արդարացի որոշումների մասին է:
– Իսկ պետությունն ունի՞ եկեղեցու ներքին հարցերին միջամտելու իրավունք:
Կարդացեք նաև
– Եկեղեցու դեմ արված հայտարարությունները, կարծես, Սրբազան շարժմանն ուղղված պատասխան լինեին: Տպավորություն է, թե ուզում են եկեղեցուն հարց ուղղել․ իսկ դուք ունեի՞ք իրավունք՝ խառնվելու քաղաքական հարցերի մեջ, եթե դուք կարող եք, մենք էլ կարող ենք: Ես այդ մոտեցման մեջ ոչ մի լավ բան չեմ տեսնում` երբ երկու կողմը վիճում է, անպայման շահում է երրորդը, իսկ կողմերից ոչ մեկը հաղթող դուրս չի գալու: Մեր թշնամիները` չկամեցողները, չորս կողմից շատ են: Տեսնում եք՝ Իրանում պատերազմ է սկսվել, ի՞նչ գիտենք, թե ինչով կավարտվի:
– Այն որակումները, որ իշխանականները կիրառում են, ընդունելի՞ են: Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին Աննա Հակոբյանը, օրինակ, անվանել է «չկայացած ոչնչություն»:
– Ցանկացած պետական այր, այդ թվում՝ նրանց ընտանիքները, պետք է լինեն չափված-ձեւված, խոսեն կոռեկտ, անգամ միմյանց հետ խոսելիս պետք է շատ հավասարակշիռ լինեն: Այստեղ թելադրողն իշխանությունն է: Իրար շատ վատ բառերով են բնորոշում, երբեմն Նիկոլ Փաշինյանին են հայհոյում, եւ նա փորձում է իբրեւ թե պատասխանել իրեն վիրավորողներին: Լավ բան չէ դա: Դրանից տգիտության հոտ է գալիս: Փողոցային կռվի է նմանվել այս ամենը:
Հայկ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
