Հավակնոտությունը փոխարինում է նվիրումին, եւ բառն ու իմաստը խռովել են իրարից։ Գրականությունը դարձել է պառաված գեղեցկուհի, որն ուզում է, որ իրեն սիրեն, ինչպես եթե լիներ տասնվեց տարեկան կիսաանմեղ մի կույս։ Բառը քեզ չի ենթարկվում, որովհետեւ դու դարձել ես նրա կավատը։ Կամ քեզ տրվում է ինչպես ճարահատյալ մի կին, որ մաշվել է բյուրավոր գրիչների շփումներից։ Միայն հարբածությունն է, որ արդարացնում է քո զառանցանքը։
Գռեհկությունը ներկայանում է ժողովրդականի սմբակահաճությամբ, եւ ապաշխարությունը զարմանում է գրողական անիմաստ ձեւացումներից։ Եվ հորդում է գրական գետը՝ իր մակերեսին ու խորքերում ունենալով երկու բառ, որոնցից մեկը ես-ն է, իսկ երկրորդը՝ մյուսները։ Այս ամենը կարող է թվալ խիստ վերացական, բայց ընդամենը գրչակցի ողբն է գոյության ճիգ թափող ստապատ իր ձեւացումների, որպիսին է գրական հորձանքը։
Անուններ են շատանում նույնանման հեծեծանքներով՝ ինքնությունը ամբոխային ճաշակին զոհաբերած։ Ամեն մի գրող իր վիշտը բացարձականացնում է որպես համամարդկային եւ ակնկալում է, որ ողջ մարդկությունը նրան պիտի արձագանքի։ Մարդկությունը մնում է անտարբեր, եւ գրողը նրան համարում է տհաս։ Շահարկում ես քո մենակությունը եւ ակնկալում ես կարեկցանք։ Տպատառ խոսքի հավակնոտ անմահությունը դեմ է առնում դարերի ձանձրույթին եւ ավարտվում է փոշիների մեջ։ Մնում է ինքնասիրահարվածությունը եւ ինչ-որ հիշատակ թոռնիկների համար։
ՎԱՐՈՒԺԱՆ ՆԱԼԲԱՆԴՅԱՆ
