Ամեն մարդ ունի իր անապատը, իր կղզին ու իր քարանձավը, որի տեղը միայն ինքը գիտի` որպես փախուստի ապաստան, խորախորհուրդ վայր:
Տարիներ առաջ հետեւելով իմ տրտմության կանչին` ես փախա իմ կղզին, որտեղ տասնհինգ հազար տարվա հնության ֆալոսների արձաններ կային եւ Մեծ Մոր քարե մերկանդամ արձանը:
Այնտեղ ես առանձնացա՝ որպես ճգնավոր, ուզում էի մտածել, ուզում էի ապաշխարությամբ լվանալ իմ մեղքերը, որ դեռ չէի գործել, ուզում էի գտնել Իմաստնության քարը` հուսալով, որ անսկիզբ Հայրը կլսի ու կների ինձ:
Ես շրջում էի ձորերով` խուսափելով մարդկանցից, անցնելով քարանձավից քարանձավ` հովվի կերպարանք առած: Ու մտածում էի, որ մի անցավոր պանդուխտ եմ այս մեղսածուփ կյանքում:
Փորձում էի աներեւույթ գաղտնիքներ քննել, թափանցել իրերի կարծր բնույթից էլ այն կողմ եւ ուզում էի մեր Հոր բարձունքների որդեգիրը դառնալ, մոռանալ մարմինս ու ձուլվել լույսին:
Կարդացեք նաև
Որտեղ էլ, որ լինեի, արթնանում էի լուսաբացից առաջ եւ երկար լսում էի, թե ինչպես են բազմաերգ թռչունները, ամեն մեկն իր ձայնով, փառաբանում ծագող Արեւը: Եվ երբ Արեւի պռունկը երեւում էր սարերի գլխին, բոլոր երգող թռչունները միանգամից պապանձվում էին:
Եվ եղավ մի օր, երբ ես նկատեցի, որ ես էլ թռչունների պես եմ դիմավորում ծագող Արեւին, քանզի ամեն առավոտ բարձրաձայն աղոթում էի:
Ես էլ մեկն էի նրանցից:
Ու երբ զովանում էր աշխարհն աստվածային ցողով, ես դուրս էի գալիս իմ քարանձավից ու իջնում գետակի ափ` լվացվելու առավոտի սրբազան Ջրով: Եվ հետո միայն մտնում էի մարդեղության աստվածային բնակարանը, ուր ես ճգնավոր ծառա էի եւ մարդ՝ միաժամանակ, ով փնտրում էր:
Հաճախ իմ հողեղեն սիրտը աղաղակում էր Արդար Արեգակի դեմ` մեր նախնիների Աստծո դեմ: Ով ամեն օր այցելում է մեզ` ցուցադրելու երեւացող աշխարհը, բայց անվերջ մեր` մահկանացուներիս աչքերից թաքցնելով ծածուկ մի խորհուրդ, որ իր հեռանալուց հետո գիշերները չքնենք: Որոնենք, քննենք ու չհասկանանք թաքուն խորհուրդի իմաստը ու սպասենք մինչեւ հաջորդ լուսաբաց` հույսով, որ իր ճառագած լույսի տակ կգտնենք` ինչ փնտրում ենք:
Այդպես անցան օրեր, ամիսներ անցան, մինչեւ որ հոգնած-հալածական մի ձիավոր գտավ ինձ` վաղորդյան ցրտից սպիտակած դեմքով, եւ ասաց, որ Մեծ Մոր դուստրը կանչում է ինձ, եւ հանձնեց անձրեւներից գունաթափ նրա նամակը…
Ես բացեցի սպասումներից առավել անակնկալ այդ նամակը եւ ամիջապես էլ զգացի, որ կորցնում եմ իմ անապատը, իմ քարանձավը ու իմ կղզին, որը մինչեւ այսօր էլ փնտրում եմ:
Քանզի ինձ տուն կանչողը մայրս էր, բայց այս անգամ նա կանչում էր Աստծո ձայնով…
ՄԵՐՈՒԺԱՆ ՏԵՐ-ԳՈՒԼԱՆՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
12.06.2015
