Սերժ Սարգսյանը, մեղմ ասած, այնքան էլ անկեղծ չէր, երբ ինքնաթիռում լրագրողներին բացատրում էր, որ այդ տարածքները ետ չեն վերցվում ավելորդ զոհերից խուսափելու համար։ Պարզապես նա այդ փաստարկը բերեց՝ երեւի մտածելով, թե ո՞վ պիտի հակաճառի, եթե խոսքը զինվորների կյանքի մասին է։ Իսկ իրականությունը հետեւյալն է. ադրբեջանցիներն ապրիլի լույս 2-ի գիշերը շատ հզոր հարձակում են սկսել եւ պաշտպանության առաջին գծում գրավել բազմաթիվ դիրքեր, ու քանի դեռ նրանք չէին ամրապնդվել այդ դիրքերում (հիմնական զորքը հետեւից չէր եկել, ծանր տեխնիկան չէր դիրքավորվել եւ այլն), հնարավոր էր շատ արագ ետ բերել այդ դիրքերը։ Հայկական ուժերն այդպես էլ արել են ու շատ արագ դիրքերի մեծ մասը ետ են վերցրել, բայց մի քանիսը չեն կարողացել։ Այսինքն՝ այնպես չէ, որ փորձ չի արվել։
Իսկ հիմա, երբ արդեն ամիսուկես է, ինչ ադրբեջանցիներն այնտեղ ամրապնդվել են, հնարավոր չէ այդ դիրքերը ետ բերել թեթեւ գրոհով՝ առանց ծանր զինտեխնիկայի եւ հարյուրավոր զինվորների, մի խոսքով՝ առանց լայնամասշտաբ ռազմական գործողությունների։
Հետեւաբար, հարցն այսպես չէ դրված՝ ետ վերցնել այդ 800 հեկտարը, թե ոչ, հարցն այլ կերպ է դրված՝ հայկական կողմը նոր պատերազմ սկսո՞ւմ է, թե ոչ (ընդ որում՝ շատ ավելի թեժ, քան ապրիլյան պատերազմն էր)։
Այսինքն, խնդիրը կարողանալ-չկարողանալը չէ, ոչ էլ նոր զոհերը։ Խնդիրը նոր պատերազմ սկսել-չսկսելն է (ընդ որում՝ եթե նոր պատերազմ ենք սկսում, հեչ պարտադիր չէ, որ հարվածն այդ 800 հեկտարին հասցվի)։
Կարդացեք նաև
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
