Արդյո՞ք «Ժառանգությունն» իսկապես գնում է «Օրինաց երկրի» ճանապարհով։
Ցավոք՝ Հայաստանում քաղաքական բանավեճի մակարդակն այնպիսին է, որ կողմերը մեկ-երկու նախադասությունից հետո անցնում են անձնական վիրավորանքների, միմյանց մեղադրում «սեւ փիառ» իրականացնելու կամ զանազան մութ ուժերի ծառայելու մեջ, եւ արդյունքում՝ փաստերը երկրորդ պլան են մղվում։ Իսկ այս դեպքում ընդամենը պետք է կողք կողքի դնել երկու ուժերի՝ «Օրինաց երկրի» եւ «Ժառանգության» քայլերը։ Կրկնում ենք՝ որեւէ գնահատական չենք տալիս, ընդամենը փաստերն ենք համադրում։
1.2008թ. նախագահական ընտրություններից առաջ ՕԵԿ-ը հանդես էր գալիս որպես արմատական ընդդիմություն, այդ կուսակցության հռետորները խոսում էին հանցավոր իշխանությունների բագմաթիվ ոճրազործությունների մասին, Արթուր Բաղդասարյանը նույնիսկ ինչ-որ դիպուկահարների մասին էր խոսում ու հայտարարում, թե եթե իր հետ որեւէ բան պատանի, իմացեք՝ իշխանություններն են արել։ Ընտրություններից մի քանի օր անց Արթուր Բաղդասարյանը ստորագրեց կոալիցիոն համաձայնագրի տակ, ՕԵԿ-ն էլ դարձավ իշխանություն ու համապատասխան պաշտոններ ստացավ։
2. «Ժառանգությունն» ընդամենը մի քանի ամիս առաջ հանդես էր գալիս արմատական ընդդիմության դիրքերից, խոսում հանցավոր իշխանությունների չարագործություների մասին եւ այլն։ Հետո խիստ տարօրինակ հանգամանքներում կազմվեց «Ժառանգության» խիստ տարօրինակ ցուցակը, մի քանի օր առաջ էլ այդ կուսակցության ներկայացուցիչները հայտարարեցին, թե եթե ընտրությունները նորմալ անցնեն, չի բացառվում, որ իրենք համագործակցեն իշխանությունների հետ եւ նույնիսկ կոալիցիա կազմեն նրանց հետ։ Փաստերը սրանք են, եւ թող հիմա որեւէ մեկը պնդի, թե որեւէ նմանություն չի տեսնում ՕԵԿ-ի ու «Ժառանգության» քայլերի միջեւ:
Կարդացեք նաև
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
«Չորրորդ ինքնիշխանություն»
