Բաղրամյան պողոտան վերածվել է Հայաստանի զարկերակի, ինչը, սակայն, ամենևին չի կարող ողջունելի լինել, չնայած առաջին հայացքից այն ուրախալի հանգամանքին, որ հասարակությունն, այնուամենայնիվ, շարունակում է պահել իր դիրքերը: Դիրքերն այստեղ ամենևին ֆիզիկական իմաստ չէ, որ ունեն: Հասարակությունը Բաղրամյան պողոտայում արձանագրում է իր սուբյեկտությունը: Սրան զուգահեռ, սակայն, պետք է խոստովանել, որ այդ սուբյեկտությունը բավական թույլ է և չափազանց թույլ է հատկապես այն մարտահրավերների ֆոնին, որոնց առաջ կանգնած է Հայաստանը: Այսինքն՝ Բաղրամյան պողոտան մի կողմից ցույց է տալիս, որ Հայաստանի զարկերակը կա, Հայաստանն անկենդան չէ, մյուս կողմից՝ այդ զարկերակն անբավարար է Հայաստանի դիմադրունակության համար: Իսկ դիմադրունակություն պահանջվում է ոչ թե վաղը, այլ հենց այսօր, ամեն վայրկյան:
Այս տեսանկյունից առկա պատկերն իսկապես հակասական է: Միաժամանակ այն օբյեկտիվ է: Հայաստանում ինստիտուցիոնալ վակուում է բոլոր իմաստներով: Չեն գործում պետական ինստիտուտները, նկատի ունենք հանրային շահի տեսանկյունից գործունեությունը, և չեն գործում նաև քաղաքական-հասարակական ինստիտուտները, համենայնդեպս՝ անհրաժեշտ արդյունավետությամբ: Նման պայմաններում բնական է, որ զարկերակը ուժեղ լինել չէր կարող, և դրա գոյությունն արդեն իսկ մեծ բան է: Այդ իրավիճակում հանրությունը փորձում է նախաձեռնությունը վերցնել իր ձեռքն ու կազմակերպել ինչ-որ բան: Ի՞նչ, առայժմ կարծեք թե որոշակի չէ, և երկու օր է Բաղրամյան պողոտայում ընթանում են քննարկումներ այդ ինչի շուրջ:
Ակնհայտ է մի բան՝ կարիք կա պահանջների վերաձևակերպման, որ կային մինչև հունիսի 27-ը: Ըստ որում՝ վերաձևակերպման կարիքն առաջացել է ոչ թե դրանց կատարված լինելու պատճառով,- կատարված-չկատարված դիլեման ժամանակավրեպ է,- այլ որովհետև ակնհայտ է այդ պահանջների հանդեպ հասարակական լայն հետաքրքրության բացակայությունը: Թե որոնք են պատճառները այդ հետաքրքրության նվազման, այլ հարց է, սակայն փաստ է, որ հետաքրքրությունը նվազել է: Հետևաբար՝ պետք է պահանջների վերաձևակերպում: Բոլորովին կարևոր չէ, որպեսզի հոծ զանգվածներ հավաքվեն Բաղրամյանում: Կարևոր է, որպեսզի Բաղրամյանում տեղի ունեցողը հասկանալի լինի դրանից դուրս գտնվողների համար: Ուժը քանակի մեջ չէ, այլ խնդրի ընկալման: Որքան լայն շրջանակով ընկալվի խնդիրը, այնքան ուժեղ է լինելու այն տարածքը, որտեղ խնդիրը կդրվի իշխանության առաջ:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
