Մեր նահատակված զինվորներն իրենց կյանքով պետությունը
փրկելու մի վերջին հնարավորություն են մեզ նվիրել
Ռուսաստանը կորցնում է հայաստանցիների վստահությունը: Մոտ ապագայում Ռուսաստանը, եթե ցանկանա վերականգնել հարգանքն ու արժանանալ հայերի վստահությանը, դա անել չի կարող: Ռուսաստանը տիրացել է Հայաստանի տարածքին, բայց չի տիրացել Հայաստանի քաղաքացիներին, ու մի օր Ռուսաստանում կգիտակցեն, որ կորցրել են ամենակարեւորը` հայերի վստահությունն ու հարգանքը:
Ռուսական զենքով արյուն է թափվել Ալիեւի սանձազերծած պատերազմում, ռուսները կասեցրել են հայերի առաջխաղացումը` հրադադար պահանջելով, ու հիմա, Աստված գիտե, թե էլ ինչ են մտմտում եւ ամենակարեւորը` ում համար են մտմտում:
«Ռուսաստանը Հայաստանի անվտանգության երաշխավորն է» քարոզչական փուչիկը պայթել է: Ռուսաստանը չի էլ ցանկանում որեւէ բան ապացուցել, բացատրել հայաստանցիներին ու արցախցիներին:
Կարդացեք նաև
Ծիծաղելի են այն մարդիկ, ովքեր ռուսներից ավելի շատ են ձգտում պաշտպանել ռուսական շահը Հայաստանում` «եկեք ավելի չզայրացնենք Ռուսաստանին» դեմագոգիկ բացատրություններով: Նրանք չեն հասկացել, որ ռուսներն իրենց պաշտպանության կարիքը չունեն ու գիտակցված են բռնել Ադրբեջանի կողմը:
Ռուսաստանի համար հիմա ավելի կարեւոր է Ալիեւի կարծիքն ու ադրբեջանական ժողովրդի կարծիքը, դրա համար, օրինակ` Մեդվեդեւն իրեն պարտավորված զգաց Երեւանից Բաքու թռչել ու ծաղիկներ դնել Բաքվի շեհիդների պուրակում ու Հեյդար Ալիեւի գերեզմանին:
Դեռ պատասխանի է սպասում հարցը` Ադրբեջանի ագրեսիայի որոշմանը որքանո՞վ է տեղյակ եղել Ռուսաստանը: Եթե Մոսկվան իմացել, բայց լռել է, թաքցրել է ռազմավարական դաշնակից Հայաստանից հարձակման որոշումը` սա էլ մի նոր մտորելու խնդիր է:
Մեծ գին ենք վճարել մի քանի օր առաջ` ռազմի դաշտում հակառակորդին հետ շպրտելով: Այս հրադադարը ձեւական է, ամեն օր խախտվում է: Չի բացառվում, որ Ադրբեջանը ռուսական զենքով նորից նախահարձակ լինի, քանի որ հայկական բանակը հօդս է ցնդեցրել Բաքվի ահաբեկչական ծրագրերը:
Բայց հայ զինվորը բացահայտել է ոչ միայն մեր անպարտելիությունը, այլեւ շատ այլ բացասական երեւույթներ, որոնք տարիներ շարունակ չեն ցանկացել բացահայտել Հայաստանի իշխանություններն ու ընդդիմությունները:
Թվում էր, թե ամբողջ աշխարհը գիտի, թե ինչ է իրենից ներկայացնում սանձարձակ Ալիեւը ու այսօրվա Ադրբեջանը, բայց դա չխանգարեց, որպեսզի Ադրբեջանը դիմի նոր ահաբեկչության:
Թվում էր, թե հայկական կողմի դիրքերն ամուր են Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացում, բայց հիմա մենք կանգնելու ենք նոր՝ ավելի բարդ վիճակում` նոր բանակցություններում, եթե, իհարկե, հաջողվի Ալիեւին նստեցնել բանակցությունների սեղանի շուրջ:
Թվում էր, թե մեր անվտանգության երաշխավոր Ռուսաստանը, որի հետ մենք մեր «բախտը կապեցինք»` գրեթե չորս տարի բանակցած ԵՄ Ասոցացման պայմանագիրը մի կողմ շպրտելով, մեր կողքին կլինի, բայց նա այսօր սպասարկում է Ադրբեջանի շահերը` «չեզոքություն» խաղալով քառօրյա պատերազմի ողջ ընթացքում:
Թվում էր՝ 1994 թվականին հակառակորդին զինադադար պարտադրած ժողովրդի հետ աշխարհը պետք է խոսի այլ ձեւով, բայց պարզվեց՝ մենք մեր հաղթանակը մսխել ենք` թերագնահատելով հակառակորդին, ու հիմա վիրավորվում ենք, թե ինչու աշխարհն այլ լեզվով չի խոսում ալիեւյան ռեժիմի հետ:
Եկեք մեզնից բացի՝ ոչ մեկին չմեղադրենք: Հակառակորդը չի փոխվել ու չի փոխվելու: Մենք պետք է փոխվեինք` ամուր պետականություն կառուցելով, որպեսզի փոխեինք հակառակորդին ու մեր դաշնակից ու բարեկամ երկրներին ու ստիպեինք նրանց հաշվի նստել Հայաստան պետության շահի հետ:
Մենք այլեւս չենք կարող գլուխ գովել, որ 1994թ. զինադադար ենք պարտադրել հակառակորդին` պատերազմի դաշտում տարած հաղթանակները նաեւ դիվանագիտական ճակատում ենք ամրագրել, որովհետեւ դրա արդյունքում ամեն օր թուլացրել ենք այդ փաստացի հաղթանակները երկու ճակատներում էլ:
Հայաստանի իշխանությունները ժամանակ չունեն, արագ որոշումներ կայացնելու ու քայլեր իրականացնելու ժամանակն է: Օրերի ու ժամերի հարց է: Այսպես ինքնահոսի թողնել չի կարելի, որովհետեւ մի օր ներսում կպայթի ամեն ինչ, եւ այլեւս ոչինչ վերահսկել չի հաջողվի. Հայաստանի փոխարեն կորոշեն ամեն ինչ, իսկ Հայաստանի պատասխանատուները` հասարակության հետ միասին, այդ որոշումների մասին կտեղեկանան ռուսական մամուլի էջերից…
Մեր նահատակված զինվորներն իրենց կյանքով պետությունը փրկելու մի վերջին հնարավորություն են մեզ նվիրել:
Դեռ էլի ուշ չէ, ամեն ինչ կարելի է շտկել` ցանկության դեպքում: Պարզապես պետք է գիտակցել, որ սա մեր վերջին հնարավորությունն է` պետության ամրացման հարցում: Մենք այլեւս չենք ստանա այդ հնարավորությունը: Կամ եթե նույնիսկ ունենանք նման մի փոքրիկ հնարավորություն` մեզ թույլ չեն տալու այդ հնարավորությունից օգտվել:
ԷՄՄԱ ԳԱԲՐԻԵԼՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
15.04.2016
«հնարավորություն», անկասկած
սակայն՝ «վերջին», ոչ
հետաքրքիր paradoxe մըն է այս ռուսական տիպի չափազանցեալութեան հակումը (ամէն բան վերջանա՛կ անդունդի սեմին է, ամէն բան մահուկենա՛ց է, հեսա աշխարհը աւարտելու է արդէն, եւայլն.), գրիչի մը տակ որ ընդհանրապէս խիստ ու անողոք է է ռուսների նկատմամբ:
(ի դէպ, առիթը կ’օգտագործեմ նշելու որ, նոյն հակասութեան հիման վրայ, նաեւ բաւական ալ ռուսի ես նմանում, Էմմա: Գեղեցիկ ռուսուհիի, անշուշտ…
Անձնական ակնարկութիւն չէ ասիկա, քանզի կապ ունի յօդվածների տեւական բովանդակութեան հետ: Իսկ ամէն դէպքում, compliment է: )
Հարգելի Հ․Շ․, երևում է պատկերացում չունեք, թե ո՞վ է ռուսը, սակայն ձեզ, չգիտես ինչու, իրավունք եք վերապահում՝ մեղմ ասած, իրականության հետ ոչ մի կապ չունեցող դատողություններ անել:
յուզական, կրքոտ, դրամատիկական չե՞ն, ռուսերը…
գոնէ այդ հաւաքական դիմագիծը ունին
(իսկ տեսքի կապակցութեամբ, ըստ ձեզի,
հաճոյախոսությո՞ւնս ալ ուրեմն չի համապատասխանում որեւէ իրականութեան… «ոչ մի կապ չունեցող» …
կարծիք է…)