Մեկ ու կես տասնամյակ առաջ հյուրընկալվել էինք մի միջոցառման, ուր զրույցի բռնվեցի Հրանտ Վարդանյանի հետ: Քննարկելու շատ բան կար, բայց վերջում երկուսս էլ եկանք այն եզրահանգման, որ էն, ինչ մեր սրտով չէր այդ օրերին, շուտով իր լուծումը կստանա: Մեր համոզմունքի հիմքում նոր սերունդն էր ու այն նոր որակը, որ հասունանալու էր ու դրանով՝ երկրի վիճակը ոչ թե լավ էր լինելու, այլ շատ լավ:
Արդեն մի քանի օր է՝ բոլորի խոսակցության առարկան է: Ամենատարբեր մասնագիտությունների ներկայացուցիչներ լուրջ փաստարկներ են ներկայացնում առ այն, թե որքան ճիշտ լուծումներ են տրված բառացիորեն բոլոր կարևոր հարցերին: Բայց ինձ համար շատ ավելի կարևոր է այն մանուկների ու դեռահասների հիացմունքը, որոնք բնավ ոչինչ չգիտեն այգու ոռոգման համակարգի, ջրի ֆիլտրման, նորատունկ ծառերի ու ծաղիկների անունների, ընտրված երփներանգ քարերի համադրության, ճարտարապետական կոմպոզիցիաների, գորգագործության, ազգագրության, զարդանախշերի, անգամ 2800- ամյա քաղաքի պատմության ու նույնաքանակ շատրվանների ու էլի շատ կարևոր հանգամանքների մասին:
Նրանց բերկրանքն ամենաթանկն է, որովհետև եթե չստացվեր այգու հեքիաթը, ոչ մի մասնագիտական բացատրություն չէր փոխհատուցի հիասթափությունը: Բայց չստացվել չէր կարող, քանի որ հոգի էր դրված այդ ամենում: Որովհետև այդ այգին պետք է ավելի լավը լիներ, քան գաղափարի հեղինակների ու կառուցողների տան այգին, որին չես կարող չհավատալ: Որովհետև իրական երևանցին իր քաղաքին վերաբերվում է իր տան պես, իսկ իր սեփական տանը՝ որպես այդ տան սենյակի: Եվ այդ ամենն առանց հետին մտքերի և քողարկված ինքնագովազդների:
Իսկ ամենամեծ նվաճումն, իմ կարծիքով այն է, որ այգում զբոսնող բազմաթիվ դեռահասների համար ծնվել է մեր ժամանակի հերոսի նոր կերպար: Այլևս դա հաստավիզ թիկնապահի, օրինազանց ու անպատիժ օլիգարխի, կիսագրագետ, բայց մարտնչող ու միշտ կենսունակ պաշտոնյայի կերպարը չէ: Պարզվում է, որ գործարարը կարող է լինել նաև զուսպ, բարեկիրթ, մարդասեր, արվեստասեր, նույնիսկ՝ մտածող, մտավոր ու մտահոգ մարդ: Եվ պարզվում է՝ դրա դիմաց կարելի է բացարձակ ոչինչ չուզել: Միայն երջանկություն պարգևել մարդկանց և կողքից նայելով՝ հիանալ, որ ստացվել է:
Կարդացեք նաև
Ես էլ քայլեցի այգում, այն այգում, որը տարիների ընթացքում ինչ տեսք ասես, որ չի ունեցել: Հիմա այն մի բառով կարելի է անվանել՝ հեքիաթային: Իրականում կարելի է ամեն օր գալ այստեղ ու չհագենալ այն ներդաշնակությունից, որ հաջողվել է ստանալ:
Եվ վերջապես՝ այս ամենում կա Հրանտ Վարդանյանի ձեռագիրը: Այն ձեռագիրը, որ խնամքով պահպանել ու անգամ զարգացրել են զավակները:
Թաթուլ ՄԱՆԱՍԵՐՅԱՆ
