«Մայդանի հետ համերաշխության հայկական կոմիտեն» երեկ բողոքի ցույց էր կազմակերպել՝ ի պաշտպանություն ուկրաինացի օդաչու Նադեժդա Սավչենկոյի: Արդյոք նա կատարե՞լ է իրեն մեղսագրվող դաժան հանցագործությունները՝ դա իրավապահների պարզելու հարցն է: Բայց այն, որ ուկրաինացի զինծառայողին դատում են իր իսկ երկրի տարածքում գործած մեղքերի համար, բայց դա անում է Ռուսաստանի իրավապահ եւ դատական համակարգը` համաձայնեք, արտառոց երեւույթ է: Բոլոր տեսակի զուգահեռները բացառելու համար նշեմ, որ Ռուսաստանն ու Ուկրաինան պատերազմի մեջ չեն, ավելին` Ռուսաստանը հերքում է, որ Լուգանսկի եւ Դոնեցկի մարզում կռվում են իր երկրի զինծառայողները: Այդ դեպքում ինչպես եւ ինչու է այլ երկրի ռազմական օդաչուն բերվել Ռուսաստան եւ դատվում Ռուսաստանի օրենքներով: Լուգանսկի մարզը, որտեղ կատարվել է ենթադրյալ հանցագործությունը, չի հռչակվել որպես անկախ հանրապետություն, բազմիցս հայտարարվել է, որ նման նպատակներ անգամ չկան: Եթե հռչակվեր, եթե այդ պետական միավորը պատերազմեր Ուկրաինայի հետ, եւ եթե Սավչենկոն դատվեր Լուգանսկում, ապա կարելի էր ինչ-որ հեռավոր զուգահեռներ անցկացնել, իսկ հիմա այդ խոսակցությունները տեղին չեն:
Ղրիմի եւ Արեւելյան Ուկրաինայի առիթով ռուս-ուկրաինական հակամարտության մեջ համակրել կողմերից որեւէ մեկին` քաղաքական դիրքորոշման հարց է: Ինձ, օրինակ, դուր չի գալիս «մայդան» բառը, որն ինձ մոտ ասոցացվում է կարկանդակներ բաժանող ամերիկացի դիվանագետ Վիկտորյա Նուլանդի հետ: Պատկերացնել, որ նման բան կարող է տեղի ունենալ Հայաստանում, ես չեմ կարող, եւ դա բացարձակապես սրտովս էլ չի: Բայց համեմատել Դոնեցկն ու Լուգանսկը Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հետ` վերջինիս կայացած պետական ինստիտուտներով, կարգուկանոնով եւ ժողովրդավարության որոշակի մակարդակով, այդ զուգահեռն ինձ առավել եւս դուր չի գալիս:
Երկրորդ փաստարկը, որը կիրառում են այդ ակցիայի քննադատները, հետեւյալն է` բա Հայաստանում քաղբանտարկյալներ չկա՞ն: Եթե «քաղբանտարկյալ» են անվանում անարդար կամ ոչ համաչափ դատապարտված մարդկանց, ապա մեր երկրում կան հազարավոր «քաղբանտարկյալներ»: Սակայն քաղաքական հայացքների համար հետապնդվող մարդը, իմ կարծիքով, նա է, ով իշխանությանը քննադատաող հրապարակային ելույթ է ունեցել կամ հոդված է գրել, եւ նրան դրա համար դատապարտել են: Իսկ, օրինակ, ոստիկանների ուղղությամբ օդամղիչ զենքով կրակելը, իմ պատկերացմամբ, քաղաքական գործունեություն չի, եւ դրա համար դատ կհասներ ցանկացած ամենաժողովրդավարական երկրում: Գիտեմ, որ ծայրահեղ ընդդիմադիր հայացքներ ունեցողներն ինձ հետ համաձայն չեն: Շատ լավ. ենթադրենք, ես սխալվում եմ: Արդյոք Հայաստանում քաղբանտարկյալների առկայությունը ենթադրո՞ւմ է, որ մեր հասարակությունը պետք է պարփակվի իր պատյանի մեջ եւ ուշադրություն չդարձնի, թե ինչ է կատարվում աշխարհում:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
== Սակայն քաղաքական հայացքների համար հետապնդվող մարդը, իմ կարծիքով, նա է, ով իշխանությանը քննադատաող հրապարակային ելույթ է ունեցել կամ հոդված է գրել, եւ նրան դրա համար դատապարտել են: ==
Առաջին հայացքից կարող է թվալ, թե մարդը ճիշտ բան է ասում, էլի…, սակայն միայն առաջին հայացքից. հակառակ դեպքում ստացվում է, որ օրինակ՝ Գևորգ Սաֆարյանին արդեն երրորդ ամիսն է, ինչ ազատությունից զրկել են, քանի որ ընդդիմացել է՝ խափանելով Նոր տարվա գիշերը տոնածառի զարդաշղթաներ կրող ընկերոջը գետնին տապալելու ոստիկանների կողմից իրականցվող հույժ կարևոր օպերացիային, այլ ոչ թե սրա համար.
https://www.facebook.com/148473375507781/videos/209666562721795/
Կամ՝ Վոլոդյա Ավետիսյանին փակել են այն բանի համար, որ ինչ որ մեկը բողոք է գրել մեկ տարի առաջ տված կաշառքի մասին ու թռել Ռուսաստաններ, այլ ոչ թե այն բանի համար, որ նսոցիալական հարցեր առաջ քաշելուց անցել էր քաղաքական պահանջների, խախտելով՝ ինչպես պաշտպանության նախարարն էր ՛՛արդարանում՛՛՝ իր հետ պայմանավորվածությունները…
Կամ՝ Հայկ Կյուրեղյանին, որի արարքը առավելագույն դաժանության դեպքում կարող էր առաջացնել 7 տարվա ազատազրկում, որքան որ ի դեպ՝ պահանջել էր դատախազը.
Հոդված 258. մաս 4.
4. Սույն հոդվածի երկրորդ կամ երրորդ մասով նախատեսված արարքը, որը կատարվել է զենքի կամ որպես զենք օգտագործվող առարկաների գործադրմամբ՝
պատժվում է ազատազրկմամբ` չորսից յոթ տարի ժամկետով:
Կարող եք ինքներդ համոզվել.
https://www.youtube.com/watch?v=Gu2TI3ahM7E
Այսինքն՝ գործ ունենք պատրվակներով քողարկված քինախնդրության հետ, որի ակունքները միայն և միայն քաղաքական են, և որը նպատակ է հետապնդում ՛՛օրորոցում խեղդել՛՛ամեն մի ընդվզում՝ ուղղված ամենակեր ու հետևանքների առումով խորշակ հիշեցնոց իշխանությունների դեմ:
Մի՛ փորձեք որևէ կերպ պաշտպանել դրանց…
Հ.Գ.
Վատ չէր լինի նաև վերընթերցել ՛՛Առավոտում՛՛ տպագրված այս տեղեկությունը.
https://www.aravot.am/2016/02/15/657762/
https://www.aravot.am/2016/03/08/665130/
== Զեկույցի տվյալների համաձայն՝ 2014թ. Հայաստանի քրեակատարողական հիմնարկներում իրենց պատիժն էր կրում 3979 դատապարտյալ։ Այս ցուցանիշը բարձր է եվրոպական միջինից. եթե Եվրոպայում ամեն 100.000 բնակչի հաշվով կա 124 կալանավոր, ապա Հայաստանում այդ թիվը 131,9 է։ Համեմատության համար բերվում է 2005թ. ցուցանիշը. այդ տարի Հայաստանում 100.000 բնակչի հաշվով կար ընդամենը 87 բանտարկյալ։ ==
Իսկ եթե հաշվի առնենք, որ 2005 թ. առայսօր երկրից արտագաղթել է ավելի քան 300 հազար մարդ, ապա 132 / 87 հարաբերակցությունն ( աճել է մոտ 52% – ով ) իրական դինամիկայի համեմատությամբ շատ ավելի համեստ թիվ է:
Արեւմուտքի եւ Ռուսաստանի միջեւ տեղի ունեցող բառացի պատերազմի դաշտերից մին է՝ Ուկրաինան:
Եւ, յատկապէս այդտեղ, յաղթում է (յաղթել է արդէն) Ռուսաստանը:
Մնացեալը ամէն աւելորդաբանութիւն է: Առաւել ծայրագոյն միամտութիւն:
Հայաստանի մէջ հակառուս կարծիքները լաւ բան են, միայն այն առումով որ երկրի ժողովրդավարութեան – եւ խօսքի ազատութեան – տպաւորիչ մակարդակը կ’ապացուցեն, սակայն անոր համապատասխան գինն ալ վճարելու ենք (վճարում ենք արդէն), անպայման:
Ամենացաւալին այն է թէ այն նոյն հայերը որոնք Հայաստանի մէջ ռուսատեաց հանրային արտայայտութիւններ կ’ունենան եւ ակցիաներ կը կատարեն, յետոյ կու գան մատնանղելու թէ, ահա՛, տեսնո՞ւմ էք, Ռուսաստանը բաւարար չափով բարիացակամ վերաբերմունք չի ցուցաբերում Հայաստանի նկատմամբ: Խի՞, արդյօք…
Հաւաքական ինքնասպանութիւն հակամէտ ժողովուրդ ենք մենք:
Դոնեցկի ու Լուգանսկի ընտրած ճանապարհը լիովին արժանի է զուգահեռականների Արցախի հետ: Իհարկե Արցախում արդեն կայացած ինստիտուտներ կան: Բայց այդ մարդիկ ընդամենը նոր են ոտնակոխել ազատության ճանապարհը, և արյունով գրում են իրենց նոր պատմությունը: Այնտեղ ապրում է գերազանցապես ռուս բնակչություն, որը ինքնորոշման ուղի է բռնել: Ինչու՞ մեզ կարելի էր, իսկ նրանց ոչ… Ռուսաստանը պարտավոր է իր ազգակիցներին աջակցել, ինչպես և մենք էինք անում: Ինչու չե՞ն բարձրաձայնում այդ մասին: Լավ են անում, մենք էլ էինք ճիշտ այդպես վարվում, և դա ժամանակավոր է: Մենք էլ դեռ Արցախը չենք ճանաչել, ինչ է այն գոյություն չունի՞: Իսկ Կոսովոն և Մոնտենեգրոն ինչու՞ չեք մեջբերել, Պարոն Աբրահամյան: Անջատականները փաստորեն միայն նրանք են, ում Ռուսաստա՞նն է համակրում…
Մենք, հայերս միշտ զարմանում ենք, թե ինչու՞ հրեաները պետականորեն չեն ընդունում մեր ցեղասպանությունը, չէ՞ որ իրենց մաշկի վրա են նույնը զգացել: Բա այդ անջատականի պիտակն ու այդ պայքարի ծանրությունն էլ մենք ենք մեր մաշկի վրա զգացել, միգուցե քաղաքական տեսակետից այսօր հարկ է չեզոքություն պահել, բայց հակառակը պնդել և ինքներս նրանց պիտակավորելը ԱԶՆԻ՞Վ է…: Լավ է որ Ռուսաստանում քաջատեղյակ են, որ Խզմալյանի նմանները մեր մոտ աննշան տոկոս են կազմում և ոչ մի դեր չեն խաղում, բացի ինչ որ իմիտացիոն, ինչ որ զեկույցում նշելու համար:
Ինչ վերաբերվում է այդ Սավչենկոյին, նրա գործողությունների հետևանքով զոհվել են ոչ թե ՛՛անջատականների՛՛ ռուսաստանցի ծպտյալ աջակիցներ, այլ իրենց մասնագիտական պարտքը կատարող, պաշտոնապես այնտեղ գործուղված լրագրողներ՝ Ռուսաստանի անզեն քաղաքացիներ: Փառք ու պատիվ ՌԴ հատուկ ծառայություններին, որ ի զորու են այլ երկրից բերման ենթարկել իրենց քաղաքացուն սպանած հանցագործին և դատել: Հալալ է…
Եթե հետաքրքիր է Սավչենկոյի անձը և անցյալը, եթե տեղյակ եք, թե ովքեր են հավաքված այդ տխրահռչակ ՛՛ԱՅԴԱՐ՛՛ գումարտակում, որի մարտիկն է այդ կինը՝ նայեք այս հղումը, հետաքրքիր կլինի:
https://cont.ws/post/218194?_utl_t=fb
Այդ դեպքում ինչպես եւ ինչու է այլ երկրի ռազմական օդաչուն բերվել Ռուսաստան եւ դատվում Ռուսաստանի օրենքներով
Ռուսաստանի Քրեական օրէնսգիրքը թոյլ է տալիս այլ երկրների քաղաքացիներին բերել ու դատել Ռուսաստանի տարածքում, եթէ նրանք մեղադրւում են իր քաղաքացիների դէմ գործած յանցագործութեան մէջ: Ի՞նչ կա այստեղ զարմանալու, եթէ եւ ԱՄՆ-ի, եւ Իսրայելի համար սա նորմալ երեւոյթ է: Եթէ վերջի բօլշեւիկը մի քիչ “պլոճիկ” ունենար, ապա ռամիլ սաֆարովի դատը կարող էր լինել Երեւանում…
լսել եմ որ կան հայեր, որոնք այն կարծիքից են թէ ռամիլ սաֆարովի ճակատագիրը դատական ճամբով չէ որ պէտք է տնօրինվէր
ըսի-ըսաւ է, անշուշտ…
Դա էլ էր տարբերակ, բայց եւ աւելի շատ իրաւական լուծման կողմնակից եմ:
միանշանակ
ես ել նոյնպէս
Համենայն դեպս կարծում եմ այս հարցի լուծումը մենք բախտ կունենանք տեսնել: Մյուս տարբերակը նույնիսկ ավելի ցանկալի կլիներ: Կապրենք կտեսնենք: Ռուսի ասած՝ դեռ երեկո չէ…
Ռուսաստանը հերքում է, որ Լուգանսկի եւ Դոնեցկի մարզում կռվում են իր երկրի զինծառայողները
Իսկ միւս կողմից՝ Ռուսաստանը երբեք էլ չի հերքել, որ այնտեղ կան շատ կամաւորներ Ռուսաստանից: Դիրքորոշումը համարեայ թէ նոյնն է, ինչ ասում էինք մենք Ադրբեջան-Արցախ պատերազմի ժամանակ…
Բայց համեմատել Դոնեցկն ու Լուգանսկը Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հետ` վերջինիս կայացած պետական ինստիտուտներով, կարգուկանոնով եւ ժողովրդավարության որոշակի մակարդակով, այդ զուգահեռն ինձ առավել եւս դուր չի գալիս
Դէ մի քիչ սպասեք՝ Դոնեցկում ու Լուգանսկում էլ պատերազմը կ’աւարտուի եւ այնտեղ էլ “կարգուկանոն” կհաստատուի: Իսկ զուգահեռ իրականում կայ, եւ դա ինձ դուր է գալիս: Հայերին “էքստրեմիստ” ու “նացիոնալիստ” էին անուանում ժամանակին, դէ թող հիմա էլ իրենք՝ ռուսները, ճաշակեն այդ “ուտեստները”… 🙂
Արդյոք … մեր հասարակությունը պետք է պարփակվի իր պատյանի մեջ եւ ուշադրություն չդարձնի, թե ինչ է կատարվում աշխարհում
Անհանգստանալ պէտք չէ. Խզմալեանը շուտով ստեղծելու է “Ադրբեջանի հետ համերաշխութեան կոմիտէ”, “ՈւՆԱ-ՈւնՍՕ-յի հետ գրկախառնութեան յանձնաժողով”, “Եուրի Բելիչենկոյի անուան դպրօց Ստեփանակերտում”…
Բայց արդյոք մեծ պատիվ չե՞նք անում Խզմալյանին ու իր համակիրներին: Խմբագիրը՝ իր հոդվածով, մենք էլ այսպիսի քննարկումով և փաստարկներով:
Խոսքը գնում է ՎԵ՜Ց հոգուց բաղկացած ցուցարարների ՛՛հոծ բազմության՛՛ մասին… դա նույնիսկ մեր սակավաթիվ բնակչության համար էլ զրո ամբողջ, և ստորակետից հետո հինգ զրոյով թիվ է: Կարելի է ասել, որ նրանք գոյություն չունեն, և մենք քննարկում ենք գոյություն չունեցող բան:
Նկատե՞լ եք, որ ի շնորհիվ որոշ ԶԼՄ-ների շատ առ ոչինչ երևույթներ և ոչ մի արժեք ու հեղինակություն չունեցող գործիչներ վիրտուալ գոյության իմիտացիա են անում, իբր մենք կանք, և մեզ պետք է հաշվի առնել… նույնիսկ կան այնպիսիք, որ իրենք էլ անկեղծ հավատում են որ իրենք մեր կյանքում իրոք դերակատարում ունեն…
«օդամղիչ զենքով կրակելը, իմ պատկերացմամբ, քաղաքական գործունեություն չի, եւ դրա համար դատ կհասներ ցանկացած ամենաժողովրդավարական երկրում: »
…………………………………………………………………………..
չէ, ներեցէք ասեմ՝ սխալվում էք, յարգելի Խմբագիր
դատ չէր հասներ, ոչ
ոստիկանը զայն կը սպանէր,
եւ ամենայն օրինականությամբ
նոյնիսկ եթէ զէնքը խաղալիք լինէր,
եւ զայն դէպի ոստիկանը ճոճողը՝ մի երեխայ
տեսական, երեւակայակա՞ն է ըսածս
լրիվ իրականութիւն է՝
ԱՄՆ-յում, մի երեխայ խաղալիքէ ատրճանակ բարձրացուց ոստիկանի վրայ, եւ հետեւաբար՝ ոստիկանը զայն սպանեց: Անմիջապէս կրակեց, եւ սպաննեց:
https://www.youtube.com/watch?v=mSCftESyKyU
https://www.theguardian.com/us-news/video/2014/nov/26/cleveland-video-tamir-rice-shooting-police
Ապա, պատկան գործընթացէ ետք (ժողովուրդէն կամայականօրէն զատված երդվյալների ատեան), հաստատուեցաւ որ ոստիկանի արարքը օրինապէս արդարանալի է, եւ ան իրաւասու էր այդպէս ընելու:
https://www.nytimes.com/2015/12/29/us/tamir-rice-police-shootiing-cleveland.html?_r=0
եւ դեռ նոյնանման անթիւ ուրիշ պարագաներ կան
(այս ամէնէն ետք, յատկապէս շշմեցուցիչ է որ Երեւանում Հայկի ընկերները զայն ոչ միայն «քաղբանտարկյալ» կը նկատեն, այլ այդ հիման վրայ կը դիմեն… ԱՄՆ-ի դեսպանատան !
աւելի օգտակար կը լինի եթէ անոնք վերեւ պարզված, ԱՄՆյում տեղի ունեցած դէպքի տեղեկութիւնը փոխանցեն իրենց այդ ընկերոջ, որպէսզի ան մխիթարվի, եւ անդրադառնայ թէ որքան բախտաւոր եղած է ինք…)
Բայց այն, որ ուկրաինացի զինծառայողին դատում են իր իսկ երկրի տարածքում գործած մեղքերի համար, բայց դա անում է Ռուսաստանի իրավապահ եւ դատական համակարգը` համաձայնեք, արտառոց երեւույթ է
Այդքան էլ արտառոց չի: Հարցրեք հրեայներին ու ամերիկացիներին, կբացատրեն՝ ինչու: Համաձայնեք, որ շատ աւելի արտառոց երեւոյթ է, երբ ուկրաինացի «զինծառայողը» սպանում է լրագրողներին եւ դրա համար արժանանում Ուկրաինայի հերոսի կոչմանը… Նման մի ուկրաինացի «հերոս» էլ Արցախի խաղաղ բնակիչներին էր ռմբակոծում… Աշխարհի ամենաարտառոց երկրների ցուցակում Ադրբեջանն ու Ուկրաինան մեծ յաջողութեամբ կը մրցեին առաջին տեղի համար…