Հանրային խորհրդի մշակույթի ենթահանձնաժողովում Վերնիսաժին նոր կարգավիճակ տալու խնդրի քննարկմանը ներկա էր նաեւ Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի տնօրեն Ստեփան Դավթյանը:
Նա նշեց, որ ծնվել եւ մեծացել է Վերնիսաժի բակում, առաջին օրվանից հիշում է Վերնիսաժը. «Վերնիսաժում երբեւէ ափսե, «տարելկա», չգիտեմ՝ ձեր ասած ինդոնեզական բան երբեւիցե չի վաճառվել, բացի վերջին տարիներից: Իսկ այսօր, եթե ուշադրություն դարձնենք, ոչ թե մտնենք՝ ճեմալով ման գանք այնտեղ, կտեսնենք, որ քարի վարպետները, փայտի վարպետները, ասեղնագործները, արծաթագործները, զարդերի վարպետները, նկարների վարպետները բոլորը գտնվում են դրսում՝ անտեր-անտիրական վիճակում: Փակ վիճակում գտնվում են մենակ «տարելկա» ծախողները, բաժակ ծախողները, միայն նրանք են փակ վիճակում գտնվում»:
Ստեփան Դավթյանը համարում է, որ ասեղնագործ կանայք սխալ հարցադրում են բարձրացրել. «Հարցը պետք է գնա, որ Վերնիսաժը պետք է օգտագործվի ժողովրդական ստեղծագործության արվեստների, մշակույթի զարգացման համար: Էն «տարելկա» ծախողներին պետք է ընդհանրապես վտարել այնտեղից, բոլորը տրամադրվի նրանց: Ինչ ձեւով, ինչ գնով, դրանք երկրորդական հարցեր են: Կյանքը փոխվում է, մտնում ենք շուկայական հարաբերություններ, գուցե 100-ը դառնա 200, չգիտեմ ես, դա քննարկման հարց է: Բայց սկզբունքորեն հարցը պետք է լուծվի, որ նրանք մնան, ոչ թե նա գրավի, սա դուրս գա: Դրա մասին պետք է որոշում կայացվի, ոչ թե ասեղնագործների մասին միմիայն նեղ որոշում կայացվի: Իրենք սխալ են մոտիկացել հարցի լուծմանը»:
Կարդացեք նաև
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
