Լուսանկարիչ Զորիկ Գալստյանը արզապես պոետ է դարձել ու ահա թե ինչպես է վերափոխել Իսկահակյանի «Աբու Լալա Մահարի» պոեմի հայտնի հատվածը.
Եվ դատախազը հայոց պետության, աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով.
Հանգիստ, միաչափ թվեց մեղքերը Օսկանյան տոհմից Վարդանի գործով։
Կարդացեք նաև
Եվ դեմքը նրա, ինչպես ջեննեթի մատաղ փերիի կուրծքը՝ չքնաղ, լուսավառ,
Մերթ ամաչելով կարմիր էր թվում, եւ մերթ թրթռալով փայլում էր պայծառ։
Նիրհ էին մտել դեպուտատք բուրյան՝ ադամանդներով, շքեղ գինդերով.
Ծիածանաթեւ հավքերի նման գուրգուրում իրար քնքուշ մրմունջով։
Մեխակի բույրով Գալուստն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Խոսրովն ու Արտաշն անուշ քնի մեջ՝ օրորվում էին աթոռի վրա։
Աղվանի ելույթին ունկն դնելով՝ Վարդանը միայն խոսում էր անձայն.
– Աշխարհն էլ ասես մի հեքիաթ լինի՝ անսկիզբ, անվերջ, հրաշք դյութական։
Եվ ո՞վ է հյուսել հեքիաթն այս վսեմ, հյուսել աստղերով, բյուր հրաշքներով։
Եվ ո՞վ է պատմում բյուր-բյուր ձեւերով՝ անդուլ ու անխոնջ, այսպես թովչանքով:
«Հրապարակ»
