Երեկ, արդարադատության նախարար Վահե Ստեփանյանը ԱԺ դռնփակ նիստից հետո մի քանի պարզաբանումներ կատարեց արդեն ընդունված, սակայն փոփոխության ենթարկվող Համաներման որոշման կապակցությամբ։
– Պրն Ստեփանյան, ինչո՞վ էր պայմանավորված նոր անդրադարձը Համաներման որոշմանը, որի արդյունքում արդեն ընդունված 5-րդ կետի ա. ենթակետում «185 հոդվածի 2-րդ մասով» արտահայտությանը հավելվել է «3-րդ»-ը:
– Փոփոխության պատճառը այն է, որ մենք, պարզապես, վրիպակ էինք թույլ տվել։ Համաներումը չէինք տարածել 185 հոդվածի 2-րդ կետի վրա, բայց 3-րդի վրա սահմանափակում՝ չէինք դրել։ Փաստորեն, առավել ծանր հանցագործության համար Համաներումը կիրառվում էր, իսկ համեմատաբար մեղմ դեպքում՝ ոչ։ Մենք բոլորս, իհարկե, մեղավոր ենք, բայց պատճառը մեքենագրական վրիպակն է։
– Իսկ կա, արդյոք, երաշխիք, որ նման վրիպակներ այլեւս չեն հայտնաբերվի, եւ կարող եք մատնանշել կոնկրետ մեղավորի։
– Երաշխիքն այն է, որ դառը փորձից ելնելով՝ մի քանի անգամ ամեն ինչ նայել ենք: Իսկ մեղավորը միշտ այն մարդն է լինում, որը ներկայացնում է, այսինքն՝ Ստեփանյանը։
– Ի՞նչ կարող եք ասել 206 հոդվածի վերաբերմամբ, ինչո՞ւ Համաներումը չի տարածվում այս հոդվածով դատապարտյալների վրա, տարակարծություններ կարծես շատ կան:
– Որովհետեւ, ըստ էության, այստեղ խոսքը գնում է միայն շատ ծանր հանցագործությունների վերաբերյալ չհայտնելու մասին։ Այլ բան է, եթե 206 հոդվածում թվարկվեին բոլոր տեսակի հանցագործություններին վերաբերող կետերը, այդ ժամանակ մտածելու առիթ կլիներ։ Ծանր հանցագործությունների մասին չհայտնողների պատասխանատվության հարցն է բարձրացված։ Հաշվի առեք՝ մենք Սահմանադրությամբ արդեն լուծել ենք այս հարցի բարոյական կողմը։ Պավլիկ Մորոզովին չհերոսացնելու խնդիրը միանշանակ է: Սահմանադրության մեջ գրված է, որ ոչ ոք պարտավոր չէ ցուցմունքներ տալու իր, իր ամուսնու, իր բարեկամների վերաբերյալ։ Այժմ խոսքը գնում է ոչ թե բարեկամը բարեկամին, այլ ուղղակի ծանր հանցագործությունների մասին իմանալու եւ դրանք չհայտնելու մասին։
– Նախորդ Համաներումների ժամանակ այս հոդվածով դատապարտյալների նկատմամբ Համաներումը կիրառվե՞լ է։
– Ես այս հարցին պատրաստ չեմ պատասխանելու։ ՛
Ն. Դ.
