Գոռոցներ, հայհոյանքներ, կրակոցներ: Շփոթված քայլում եմ ու չեմ հասկանում` ինչ է կատարվում, ամեն ինչ սեւ է, բոլորը չար են, կատաղած են, բոլորից վախենում եմ: Ես ամենեւին էլ չէի նկարագրում ահաբեկչություն, այլ Ամանորի գիշերը Հանրապետության հրապարակում: Ցանկությունս մեծ էր Ամանորի գիշերը հայտնվել քաղաքի կենտրոնում, ու տարին սկսել ավելի յուրօրինակ: Հավատացնում եմ, հույսերս արդարացվեցին: Ոտքս դրեցի հրապարակ, ու մի տղա ընկավ վրաս: Մեկը գոռում է, մյուսը` վազում, մի երրորդն էլ բողոքում ու հայհոյում: Ու հետաքրքիրն այն է , որ ամբողջ քաղաքում չես կարող գտնել գոնե մեկ աղջիկ: Բոլորը սեւ են, ու բոլորը տղա: Գոռում են. «Հաղթանակ…10ա»: Ու կողքիդ պայթյուն ես լսում, այլ էլ ինչ պայթյուն: Քաղաքի (և ոչ միայն) տղաների նպատակը մեկն էր` «հառփել» ու գոռալ, այլ էլ Հանրապետության հրապարակում: Մոռացա մի բան. ամեն 10 մետր հեռավորության վրա մի խումբ սեւազգեստներ հարցեր են «լուծում»: Ես գտա մի աղջիկ, ով ինձ պես սարսափած տեսք ուներ: Հասմիկն էր. կարծում եմ արժե անուններով խոսել. «Ես կարծում էի` զարգացել ենք, բայց էսօր համոզվեցի , որ սխալվել եմ»,- ասաց նա:
Սարսափած` Մելանյա Հարությունյան
