Այս օրերին գրեթե բոլորն են խոսում մեզ պատուհասած քառօրյայից. մեծարում են մեր անմահացած զինվորներին ու սպաներին, յուրաքանչյուրն իր գլխով եկածն ու իր մասնակցության բաժինն է փորձում վերհիշել ու ներկայացնել, իշխանություններն, այս կամ այն կերպ, փորձում են արդարացումներ գտնել այն բացերի համար, որոնց ուղիղ պատասխանատուն իրենք են, պարզապես շոու անողներն էլ՝ իրենց գործին են եղել և կան: Մի խոսքով, ինչպես որ լինում է նման դեպքերում: Մի ահռելի և անթույլատրելի տարբերություն կա, սակայն. եթե 1988 թվականին և 90-ականների սկզբին, երկարատև ընդմիջումից հետո, պատերազմի ու հազարավոր մարդկային կորուստների գնով, նոր էինք ձեռքբերում պետականություն, անկախություն, հիմնում բանակ, զրոյից փորձում կառուցել տնտեսություն, և գրեթե անհնարին կլիներ, թացն ու չորը չխառնել, փոքր ու մեծ սխալներ թույլ չտալ, ապա այսօր, այն պակասները, որ ի հայտ հանեց ապրիլյան քառօրյա պատերազմը, մեղմ ասած՝ աններելի ու անընդունելի են:
Մեր հերոս զինվորներին ու նրանց ընտանիքներին դարձյալ միայնակ թողեցինք: Նրանցից շատերն այսօր հացի ու դեղի գումար չունեն, ստիպված են ամենօրյա ստորացումների ու քաշքշուքների ենթարկվել:
Թեմայի մանրամասները՝ տեսանյութում:
Սուրեն ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Քառօրյան դա մի զավեշտ էր համեմատած 1988-1994թթ-ի հետ :
Տարիներ շարունակ Արման Սաղաթելյանը զինուժով մեզ կերակրում էր այն,ինչ ամանում չկար,իսկայն այն,որ ունենք՛ կար ու կա անտեսվում է՝հզոր և հայրենասեր տղաներ:
Կարծես՝ քառօրյաից հետո ոմանք հասկացան,որ ասելով չի և այսօր կան տեղաշարժեր:
Ինչ մնում է թալանին,ապա դա այսօր չէր,որ սկսեց,եթե դու թալանեցիր և պատասխան չտվեցիր,իսկ այսօր ես ի՞նչու չպետք է թալանեմ:
Քառօրյաի ժամանակ զինվորը բլինդաժ չուներ և ահա գալիս է ոմն պաշտոնյա՛ հենց հիմա ես տախտակ և թիթեղ կուղարկեմ,ի՞սկ ուր այդպես էլ չհասկացանք:
Կներեք,բայց շատեր են համակերպվել, և եթե թալանից մի փշրունք քեզ են շպրտում…