19-ամյա Արթուր Գեւորգյանը սովորում է Երեւանի թատրոնի եւ կինոյի ինստիտուտում: Մասնագիտությամբ կինոօպերատոր է, բայց 8-րդ դասարանից զբաղվում է լուսանկարչությամբ: Ասում է` այդ ժամանակ լուսանկարիչ դառնալու միտք չի ունեցել, սակայն ինչ-ինչ անձնական խնդիրները ստիպել են խորանալ այդ ոլորտում. «Բոլորը պարապում էին ընդունվելու համար, իսկ ես ոչինչ չէի անում: Գնում էի, նկարում, ինչն էլ ավելի ինձ հեռացրեց մարդկանցից»:
Ըստ Արթուրի` լուսանկարչությունն ու օպերատրությունը նույնն են, քանի որ դրանք լույսը օգտագործելու արվեստներն են: Երիտասարդ տղան նկարում է ամեն ինչ` մարդ, շարժում, դեմք: Հոգեւորականների եւս լուսանկարում է: Ըստ նրա` մարդիկ հոգեւոր կյանքով պետք է ապրեն:
Լուսանկարների մեծ մասը սեւ ու սպիտակ են: Արթուրն ասում է, որ լուսանկարիչն ինքն է սահմանափակում տրամադրությունը: Կան տաք եւ սառը գույներ, իսկ դոկումենտալ նկարներին գույն անհրաժեշտ չէ:
«Լուսանկարչություն ինձ ոչինչ էլ չի տալիս: Ես պարզապես շարունակում եմ ապրել դրանով, առանց որի չեմ կարող»,- ասում է երիտասարդ տղան: Թեեւ որպես լուսանկարիչ երազանք չունի, սակայն նշեց, ցանկություն` որ մարդիկ մտածեն իրենց արժեհամակարգի մասին: Բացի դրանից, նա ուզում է դոկումենտալ օպերատոր դառնալ. «Ֆիլմ չունեմ նկարահանված, որովհետեւ ցանկանում եմ առաջին ֆիլմս շատ լավը լինի: Մտքեր կան, բայց սցենարիստ, ռեժիսոր է հարկավոր` ամենը գլուխ բերելու համար: Վերջերս խոսում էի ռեժիսոր ընկերներիցս մեկի հետ: Ասաց, որ ինչ մտածում եմ գրանցել տետրի մեջ եւ չշտապեմ»:
Արթուրի խոսքով` լավ լուսանկարիչ լինելու համար անհրաժեշտ է զգացմունքներ եւ կամք: Վերջինը պետք է ներքին վստահության համար:
Արամ Արարատյան
