Հարավային Կովկասի երկրներից ՆԱՏՕ-ի հետ հարաբերությունների մասով ամենապատվախնդիրը Վրաստանն է: «Հայաստան-ՆԱՏՕ հարաբերութուններ. Հեռանկարներն ու մարտահրավերները ՆԱՏՕ-ի վարշավյան գագաթաժողովին ընդառաջ» թեմայով քննարկման ժամանակ կարծիք հայտնեց Քաղաքական եւ միջազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի փորձագետ Աղասի Ենոքյանը` նկատելով, որ Վրաստանի`ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու ձգտումներն այդպես էլ չեն իրականանում, քանի որ այդ երկիրը չի տիրապետում իր տարածքների մի մասին, կոնֆլիկտներ կան, այդ տարածքներում ռուսական զորքեր են տեղակայված:
Նա քիչ հավանական է համարում, որ հուլիսին, Վարշավայում կայանալիք ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովում Վրաստանին անհատական գործողությունների պլան կառաջարկեն:
Հայաստանի մասով փորձագետը նկատեց, որ լինելով ՀԱՊԿ անդամ, Հայաստանը փորձում է ՆԱՏՕ-ից առավելագույնը ստանալ`այն սահմաններում, ինչ որ թույլ է տալիս Հայաստան-ՀԱՊԿ պայմանագիրը:
Ընդհանուր առմամբ, ըստ նրա, Հարավային Կովկաս-ՆԱՏՕ հարաբերությունները ակտիվ չեն եղել, քանի որ սառը պատերազմի ավարտից հետո ՆԱՏՕ-ն փոխել է իր նպատակը: Մինչ այդ ՆԱՏՕ-ն հակառուսական էր, հիմա եվրոպական անվտանգության մաս է:
Կարդացեք նաև
Քննարկման ժամանակ ՆԱՏՕ-ի Հարավային Կովկասի բաժնի պատասխանատու Շտեֆան Էգելմանը գոհունակություն հայտնեց ՆԱՏՕ-Հայաստան հարաբերությունների զարգացումից: Իր դրական տպավորությունները հայտնեց նաեւ ՀՀ-ում Լեհաստանի դեսպանը:
Մինչդեռ հայկական փորձագիտական շրջանակների ներկայացուցիչներն իրենց ելույթներում եւ հարցադրումներում այդ հարաբերությունների ոչ բավարար լինելու մասին էին անընդհատ շեշտում:
Այս առիթով Aravot.am-ի հարցին՝ Միջազգային եւ անվտանգության հարցերի հայկական ինստիտուտի հիմնադիր Ստեփան Սաֆարյանն ասաց, որ պատճառն այն է, որ պաշտոնական Բրյուսելի եւ պաշտոնական Երեւանի հավակնությունները բավարար չեն եւ դրանք առայժմ կարելի է բավարարել. «Կարծես երկու կողմերն էլ միմյանցից ավելին պահանջելու ցանկությունը, համարձակությունը կամ հնարավորությունը չունեն: Խնդիրն այն է, որ Հայաստանն իր որդեգրած ճանապարհով, արժեքային առումով գտնվում է այնպիսի մի համակարգում, որտեղ անվտանգության համակարգը չի կարող այլ տեսակի արժեքների վրա կառուցված լինել: Անվտանգությունն ամենուրեք է եւ եթե այն թելադրված է արժեքային համակարգով, ճիշտ է, որ ազատ ձայները շատ ավելի մեծ անվտանգության մասին են խոսում»:
Նելլի ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
